Lang heb ik nagedacht. Lang heb ik gewikt en gewogen. Lang heb ik gepeinsd. Lang heb ik getwijfeld. Lang heb ik gewacht. En dat weet ik. Daarom verwen ik je nu met een extra lang BLOG-bericht. Geniet ervan.

21 dagen. Zolang is Lien op bezoek bij mij! Hoewel ik afgezworen heb de dagen te tellen in Kameroen, ben ik blij om 21 dagen van Lien's aanwezigheid te kunnen profiteren. 18 december aangekomen en op 8 januari 2012 alweer weg. De weken vliegen voorbij, maar ik hou wel 21 dagen vol herinneringen, plezier, ontspanning, vertier en meer van dat over.

Lien is goed aangekomen en heeft maar een uur vertraging. We beginnen onze vakantie in Douala, waar we twee nachten slapen in het Baptist guesthouse met zwembad. Van dat zwembad hebben we meermaals geprofiteerd. (Alhoewel de rivier waar we enkele dagen later in zwemmen zeker evenveel of zelfs meer charme heeft.) De tuinman van dat guesthouse neemt ons mee naar zijn schoonfamilie. De eerste keer dat ik zo een gezin ontmoet. Ze wonen in een achterwijk van Douala en hun huis doet me denken aan een strandcabine, maar dan groter. Helemaal in hout gemaakt en tot de helft in het blauw geschilderd. Dorp gevuld met wit zand en overal vuilnis gedropt. Ten opzichte van dit 'quartier' is Mambu, Bafut ultra-clean. Fototoestel vergeten en het lijkt dat ik de mooiste dingen zie, als ik mijn fototoestel niet bij heb. Het zijn ook de dingen die ik niet op een foto kan zetten en die niet uit te leggen zijn in vijf zinnen. Je kan het niet vatten en mijn ogen moeten op dat moment als fototoestel dienen ('Jasper, onthoud dit en vergeet dit beeld alsjeblief nooit uit je geheugen'... Ik hoop dat het lukt!) Ik moet ook nog voor Charlotte Vandendriessche vermelden dat ik de eerste opticien, brillenmaker heb gezien in Douala! Als mijn bril kapot is, weet ik dus waarheen! Hoe zit dat in Guatemala?!

Lien mag, zoals elke reiziger naar Kameroen, twee stuks bagage meenemen. Elk 23 kilogram. Omdat je voor drie weken niet zot veel nodig hebt (en Lien een echte backpakker is) kan ze een zak van 23 kilogram reserveren voor Paulien en mij, nog eens bedankt Lien om dat te regelen en mee te nemen! Onze families vullen elk de helft en in Douala ben ik al heel nieuwsgierig wat mama, papa en anderen mij opgestuurd hebben. De zak voor mij is overladen met leuke gadgets en hebbedingen. Hier een kleine opsomming van de inhoud: Kazou's, scheerschuim, zeep, goeie biccen, papier, tal van Franse boeken voor ideeën op school (Heel erg bedankt Lieve Stas en Saare!), pillampen,CD,pakjes, snoepjes, een dagboekje van het thuisfront, Dag Allemaal, Story, popjes,de Playmobil Kerststal!, knuffels, voeldoekjes, USB, brieven van mama en papa, oma's, Els en Elise,Marie en Niel. Voor dat alles; MERCI!

Om terug naar Bamenda (en daarna Bafut) te gaan, moeten we erg vroeg (5u30) opstaan om de bus te nemen en ongeveer 7,5 uur te rijden. De Nederlandse vrouw van het guesthouse raadt ons aan een dag voor vertrek een taxi te regelen die ons wil ophalen bij het guesthouse. De chauffeur van het guesthouse is er niet die dag, dus stelt ze voor dat we naar de chauffeur van het Katholieke guesthouse gaan om te vragen of 'Fidel' ons kan brengen. Dat guesthouse is even verderop, maar Fidel is twee dagen weg zegt de poortwachter. Op dat moment zie ik Father Gregorio (één van de drie fathers uit Mambu, Bafut) op het binnenplein staan. DIT KAN NIET WAAR ZIJN! Wauw, hoe vreemd is het om iemand bekend te zien als je het niet verwacht. Hij rijdt de dag nadien (met jeep) terug naar Bamenda en we kunnen zeker mee. Wat een heerlijk toeval! (Van zo'n dingen kan ik hier dus gelukkig worden!) Na 6 uur rijden (pas vertrokken om 10u00 = uitslapen!) komen we aan in Bafut, na een (meer dan de bus) comfortabele reis in de jeep. Tijdens deze rit kijk ik uit naar Mambu, het huis en het gezin. Ik ben zo benieuwd wat Lien er van zal vinden en wil haar graag alles laten zien. De thuiskomst is hartverwarmend. 'Ik miste je, Je bent te lang weggeweest, Ik ben blij dat je terug bent, etc' zijn maar enkele zinnen die ik hoor van mijn familieleden. En reken er maar op dat ik ook blij was terug in mijn Kameroense 'thuis' te zijn.

WEEK 1Omdat Lien hier een korte periode is, wil de familie en ik haar echt alles laten zien, proeven, voelen en ruiken. Lien eet mee foufou, slaapt op een mouchke onder een muskietennet, wast haar met koud water, staat vroeg op, zingt mee in het koor, gaat mee naar de 'Small Christian community', bezoekt een oude Kameroener,... ik ben echt fier op haar. Maar ik wist wel dat ze dit kon, met haar Senegal-ervaring. We gaan met de NGWA-familie (want dat is niet alleen mijn Bafut-naam, ook de naam die alle kinderen in het gezin dragen.) naar 'the farm'. We hebben een grote boerderij in ons hoofd, maar uiteindelijk gaat het om 'werken op het veld'. Een hele voormiddag wieden we onkruid en animeren de boel met liedjes als 'Ngwa-family had a farm', 'Head, Shoulders, Knees and Toes' ( We hebben dit ook in het Bafut geleerd en het klinkt dan als volgt: 'Toe, Mbette, Koete, Mocorro'). We zingen schijven uit 'The sound of music' en op een bepaald moment waan ik me zelfs Maria die luidkeels 'The hills are alive with the sound of music' aan het zingen is. Iedereen lacht met de vreemde blanke mensen, maar stiekem zingen ze mee en doen ze ook zot. Als afkoeling springen we in de ijskoude rivier. Zalig.

'Jappe! Jappe!, Ge moet mij helpen, echt,help mij!' Het is 03u00 's nachts en ik word uit mijn slaap gerukt. Ik heb net hetzelfde gevoel als die nacht toen de TP-tent op kamp in brand stond en het personeel me wekte. Het is Lien die me wakker roept. Ik probeer haar te kalmeren en zeg dat ze rustig moet blijven. Ik denk dat het gaat om het niet doorgespoeld krijgen van een kakje, maar het is wel iets erger dan dat. Lien is flauwgevallen toen ze op de WC zat en voelt zich heel slap. Ze zit op de grond in de gang en al gauw worden mijn Kameroense ouders ook wakker. Ze hebben het gestommel gehoord. In gebrekkig Engels proberen we uit te leggen wat er gebeurde. Ik probeer Lien een Sultana te geven, maar daar heeft ze duidelijk geen zin in. Zo heb ik Lien nog nooit gezien. Mama Kameroen beslist om naar het ziekenhuis te gaan, voor ons wat overdreven, maar achteraf gezien toch de beste beslissing. Door de donkerte stappen wij (en strompelt Lien ;)) naar het ziekenhuis. Op het dooie gemakje komt er een verpleegster aan. Ik weet nog steeds niet wat er met Lien aan de hand is en op dat moment wil je die Afrikaan wel een schop onder de kont geven om in actie te schieten. De verpleegster lijkt een leidster van de chiro, weggelopen uit het nachtspel. Ze heeft hoge laarsjes aan en een legerbroek. Een fleece en daarover een witte schort, zoals je alleen maar in de verkleedkoffer kan vinden. Ze neemt ons mee naar de onderzoekszaal, waar Lien zich voor een tweede keer echt slap voelt. De trip naar het ziekenhuis heeft haar niet goed gedaan en ze wil gaan liggen. Het enige probleem is dat er geen bed voorzien is in de onderzoekszaal. Lien wil op de grond gaan liggen, maar dat is niet naar de zin van de verpleegster. En toch doen we het! Op de grond gaan liggen en voeten op een stoel. Temperatuur genomen en dokter roepen. Lien ziet er echt niet goed uit en op een bepaald moment denk ik dat ze gaat sterven, maar dat is geen referentie, want als ik thuis een griep heb, denk ik dat ook ;). De dokter beslist een baxter te geven, hier blijkbaar een standaardprocedure, maar voor ons serieus. Alles wordt uit steriele , plastic zakjes gehaald, dus het ziet er allemaal zeer goed uit. We worden meegenomen naar een slaapkamer. Het is dan al ongeveer 05u00. Overdag zijn er tal van bezoekjes. De hele familie komt langs en ook de hoofdzuster brengt een bezoek. 'S avonds beslissen Lien en ik om die nacht nog in het ziekenhuis te blijven. Ik denk dat dit de beste oplossing is, Lien moet 100% in orde zijn, vooraleer ze terug keert naar het huis van de familie. Een nacht zoals die laatste wil ik niet meer meemaken. Ik mag ook in het ziekenhuis blijven slapen. Lien wordt langzamerhand beter en dat maakt me wel blij.

Het is ook in dit ziekenhuis dat Lien en ik elkaar van zeer dichtbij mogen leren kennen. Lien moet naar de WC en moet haar baxter hoog in de lucht houden. En wie kan er beter dan JAPPIE een baxterzakje hoog in de lucht houden?! Ik mee naar de WC, enfin, hilarische toestanden eigenlijk, maar op het moment zelf denk je 'Waar zijn wij in terecht gekomen?' Nog zo'n grappig moment is het ontsmettingsverhaal. Lien heeft een grote schaafwonde ter hoogte van de schouder. (een val van een WC is niet zonder gevolgen...) Moeilijk om te ontsmetten, dus goede vriend Jasper kan dat wel even doen. Het doet erg veel pijn en we denken dat het wel een goed teken is! 'Als het pijn doet, is het aan't genezen!' roepen we in koor. Plots merkt Lien op dat ik misschien wel met het verkeerde spuitbusje aan het werk ben. En inderdaad. Op het tafeltje staan twee witte flesjes (zeer hard op elkaar lijkend) en ik heb per ongeluk het busje met muggenspray gepakt, Oeps! Ik besluit nooit verpleger te worden en we lachen ons te pletter (nog een teken dat Lien beter wordt!). Verder is het 23 december, dus we gaan naar Kerstmis toe. Op een bepaald moment hoor ik mensen buiten zingen... Ze 'zingen' de kerstboom in, die de dokters en verpleging net hebben geplaatst. (Een kerstboom wordt hier pas ten vroegste 23/12 gezet) Na enkele liedjes keer ik terug naar de kamer, waarna er een verpleger binnenkomt en 'HAPPY CHRISTMAS!' roept. Hij zet een zwart plastic zakje op tafel en verdwijnt weer. Hmm, heerlijke kerstcake denk ik. Ik maak, nieuwsgierig als ik ben, het zakje open en verschiet. Er kijken twee paar ogen mijn richting uit! Twee vissen in die zak en wat rijst! Eens per jaar krijgen de patiënten eten van het ziekenhuis (Al de andere dagen moeten de familieleden zelf voor het eten zorgen.) Hoe grappig. De vissen klaargemaakt (door mama Kameroen) met 'fried potatoes' lijkt nog geen goed idee voor Lien... Ik eet het op en voor Lien zijn er soldatenkoeken, choco, confituur, thee, water en/of cola zonder bruis ('spruit') (Zoiets wat wij vroeger van onze oma's en ouders kregen als we ziek waren!)

Kerstmis is ongelofelijk. Op 24/12 om 8u00 begint de 'middernachtmis', die ongeveer drie uur (of iets minder lang) duurt. Een geweldige sfeer van veel mensen en pikdonker buiten. Pak daarbij ook nog eens het uitvallen van de elektriciteit tijdens de mis en het feest is compleet. Tijdens de mis worden een twintigtal kinderen gedoopt. Er worden mooie en herkenbare liedjes gezongen! Glooooooria! Op 25/12 is pas echt feest. 'S morgens opnieuw naar de mis en daarna het Kerstfeest. Paulien en ik hebben per persoon een cadeau geselecteerd en ingepakt in krantenpapier. We steken al de pakjes in de pakjeszak en verstoppen die bij de kerstboom als niemand het ziet. Voor het middagmaal (hetzelfde als altijd, maar in veel grotere maten en veel verschillende dingen) trekken we een familiefoto. Na het eten is het pakjestijd! De familie moet op zoek naar de zak en iedereen vindt het hilarisch. Iedereen is zo gelukkig dat ik dit moment op het gesprek met Nele (Stagebegeleidster) aanhaal als één van de gelukkigste in Kameroen. Hoe zalig is dit moment?! Iedereen geniet er zo hard van. Wij en zij. In de namiddag doen we enkele Kerst-bezoekjes.

Normaal gezien zouden Lien en ik in traditionele kledij naar de Kerstmis gaan, maar door het ziekenhuis-voorval hebben we geen stoffen kunnen kopen in Bamenda. We zijn wel naar een kleermaker in het dorp gegaan, waar Lien een mooi stofje zag hangen. Op kerstavond haalt mama Kameroen een kleed van haar boven... van datzelfde stofje! Dat had ze niet verteld toen we bij de kleermaker waren! Ze had het kleed laten maken voor één of andere viering eerder dit jaar. Lien mag het kleed lenen voor de festiviteiten en kan dus in traditionele kledij Kerstmis bijwonen. Als Lien later naar huis vertrekt, krijgt ze het kleed van de mama! (Ik zeg wel: 'Enkel op voorwaarde dat Lien het zal dragen als ze de foto's in België aan mijn familie toont!', akkoord!)

WEEK 2Een dag na kerstmis vertrekken Lien, Paulien en ik richting Shisong. Het is daar waar Karlien en Elise, twee andere blanke Belgen, wonen. Normaal moeten we van Bafut naar Bamenda en vandaar uit verder naar Kumbo. En dan naar Shisong. Onze papa wil een rechtstreekse auto fixen, omdat er een buurvrouw meegaat. Zij heeft een pacemaker en moet voor controle naar het groot (en erg modern) cardiaccenter in Shisong. Het overstappen in zoveel verschillende taxi's is echt geen aanrader voor haar. Het lukt hem! Op amper 3,5 uur zijn we in Shisong, terwijl dat normaal veel langer duurt. We zitten met zes in de auto, zweten en puffen. Maar als je even naar het oude menske kijkt, weet je wel dat zij het veel moeilijker heeft. Even op de tanden bijten dus.

In Shisong zijn er volgende hoogtepunten, maar ook dieptepunten:

• het zien van een aflevering van THUIS bij Elise en Karlien. Ik kan precies nog steeds -na twee maanden- volgen. Niet veel gemist, maar ik word ook wel op de hoogte gehouden door papa! Het doet wel pijn om het programma dat daarop volgt te zien. Jeroen Meus maakt een chocomouse taart. Het ziet er heerlijk uit. BVN olé olé.
• Het eten van een viske met frieten en mayonaise aan de kerk. Met Juju's die passeren en waar iedereen schrik van heeft. (en echt wel IEDEREEN!)
• Het maken van omelet met tomaat als ontbijt in het huis van Karlien en Elise.
• Hotel Merryland heeft een douche die de hele badkamer onder water zet. Daarnaast is er ook een toilet, waarvan de buis vanachter slecht is aangesloten, overstroming tot gevolg. Badkamer wordt zwembad en dat voor weinig geld!
• De constructie van de muggennetten in hotel Merryland zijn geweldig.
• Bezoek van een mooie waterval en het zien van een slang op de weg.
• 'Cultural week' is een week vol cultuur. Het vindt plaats aan het paleis van de Fon (een soort koning met een eigen koninkrijkje en meerdere vrouwen). Er zijn vooral 'optredens' van Juju's (zoek op Youtube op Bafut, Juju's). Hier moeten we bijna 25.000 CFA betalen voor het nemen van foto's, dat hebben we toch maar niet aanvaard. Grappige dingen hier gezien zijn:
• Een 'security'vrouw in strak legerkostuum met een leren zweepje en voetbalvorm-fluitje om mensen weg te jagen die in de weg lopen.
• Een fanfare met oude voetbalblousejes met Macdonalds-reclame.
• Diezelfde fanfare die na hun optreden een plaatsje moet krijgen op de tribune. Het enige probleem is dat er geen 'gereserveerde' plaatsen zijn, waardoor er eigenlijk geen plaats is. Maar dat is buiten de plaatselijke chef gerekend. Hij komt 10 minuten voor het einde van de fanfare al de mensen wegjagen, zodat er WEL voldoende plaats is. Opstaan is... plaats vergaan?

• We willen morgen kip eten in een restaurant en gaan reserveren. We geven ons GSM nummer aan de 'manager' die ons morgen zal bellen om te melden of er al dan niet kip te eten zal zijn. Als hij niet belt, is de reservatie in orde en kunnen we gaan, geweldig toch?
• Bezoek aan de familie van Thérèse. Zij studeert op onze school in België en leerde ons tijdens de voorbereidingsweken Pidgin, maar gaf ons ook tips over het leven in Kameroen (Bedankt!) We worden er hartelijk ontvangen met drank, koekjes en ananas. Ik ontmoet er ook een traditionele dokter.
• Het kopen van een traditioneel, gehaakte muts. Past niet echt op mijn hoofd, ik denk dat blanken een andere vorm van hoofd hebben...
• Ontbijten aan de kerk met brood en La vache qui rit. (en ook wel appelsap)
• Het kopen van de CD van P. Square (zeker opzoeken op youtube, de revelatie van 2012!, Chop my money en Forever zijn echte toppers!)
• De moeder van Mama Kameroen is overleden. 'I'm in tears' stuurde ze ons. We weten niet goed hoe te reageren, want hoe reageer je op zoiets in Kameroen? Voor we terug naar Bafut keren, gaan we naar het dorp waar haar moeder overleed. Ook onze mama komt die dag naar die plaats. We zien haar daar en kunnen haar steunen. Lien en ik keren dezelfde dag nog naar Bafut. Paulien blijft nog een dag bij mama Kameroen, sterk!
• Over die trip van Lien en mij terug valt ook veel te vertellen. We zitten met acht volwassenen in een Toyota Corolla + 3 kinderen + veel bagage (de koffer gaat niet helemaal dicht) + een kip in een mandje (vanachter aan de auto gebonden, maar dat merken we pas als we terug uitstappen, want het was onmogelijk om je hoofd te draaien tijdens de rit...;)) Ik neem een kind op schoot, omdat de puzzel anders gewoon niet past. Gelukkig slaapt ze direct en is ze de hele rit super braaf. Mijn benen slapen wel en we zijn doodmoe als we aankomen, ook al hebben we niet veel 'actief' gedaan.
• Geld wisselen in het ziekenhuis en faken dat je een afspraak hebt met een zuster, om de poortwachter voorbij te kunnen lopen (dit terwijl de zuster die we vernoemen niet eens aanwezig is in het klooster...)
• Ik maak van de gelegenheid gebruik om me te wegen. De weegschaal geeft 60 aan, terwijl ik een standaard van 70 heb. Is deze weeg op de juiste schaal? en indien ja, Amai! Maar wees gerust, ik eet voldoende!

Terug in Bafut doen we onze was, maak ik een taak voor school, kopen we dan toch nog stoffen in Bamenda, checken we onze mails, etc. We wonen ook een trouwmis bij op 31/12. Op de laatste dag van het jaar trouwen... Speciaal! Het zijn drie koppels tegelijk, misschien goedkoper zo? De priester is een grapjas en laat de man/vrouw in de kerk kijken. Hij vraagt telkens wie de mooiste man/vrouw in de kerk is. Het antwoord is altijd (gelukkig) de man of vrouw waarmee getrouwd wordt. Plots worden er ook nog drie dopen georganiseerd. Als de gedoopte kinderen vooraan staan met hun ouders, staan er ook nog enkele andere ouders en kinderen op. Het lijkt alsof die ouders dachten: 'Wauw, er wordt gedoopt! Kom we gaan snel ons kind (dat nog niet gedoopt is) laten dopen.' Het koor wordt samengesteld met mensen van de stadswacht. Witte polo's en lichtpaarse doekjes op het hoofd. Het is het Holy Heart Choir, waar ik zelf ook nog in zat! Als kind in het Heilig Hartinstituut! De trouwauto wordt ook gedeeld en is een taxi versierd met ballonnen en slingers.

En dan is het tijd voor NIEUWJAAR! Op 31/12 wordt de avond ingezet met een heuse 'kinderfuif'. Het huis staat op stelten en al dansend gaan de ouderen op de lappen in het dorp. Wel een beetje vreemd als je weet dat hun grootmoeder net overleden is.

We beginnen direct te dansen, maar het leukste is toch het dansen op muziek die je kent, zoals ondertussen P. Square. Volgens mij is het voor de mensen hier een gewone zaterdagavond. Toevallig is het Nieuwjaar. Er wordt niet afgeteld, maar dat is buiten de blanke mensen gerekend! We tellen af en starten het nieuwe jaar al dansend! Het café trakteert twee bakken (E vat e vat e vat!) bier en dan wordt er pas echt gevierd. Een iets dronkere man rijdt ons naar huis, Nieuwjaar op een andere manier, maar wel erg uniek.

WEEK 3Enkele dagen na Nieuwjaar trekken we echt op vakantie. Hiermee wil ik zeggen: 'Den toerist' uithangen! Kribi is de bestemming en de route die we moeten volgen is van Bafut naar Douala en van daaruit naar Kribi. De eerste nacht slapen we nog in Douala, om dan verder te trekken naar Kribi. We logeren in hotel NDE, wat echt geen aanrader is. We willen eten in 'Le Senat' (zowat het enige Westerse restaurant dat ik hier heb gezien.) Het is nog te vroeg en moeten op een later uur terug keren. We weten dat Etienne, Nele en Imran vanuit de KHLeuven op opvolgreis komen en vandaag aankomen in Douala. We checken het Baptist guesthouse, maar daar zijn ze niet. Dan gaan we maar naar het Catholic guesthouse (even verderop) om kamers te reserveren voor als we terug keren uit Kribi (Hotel Nde gaan we niet opnieuw doen!) en wie ontmoeten we daar?! Etienne, Nele en Imran zijn er hun bagage uit de taxi aan het laden! Voor de aandachtige lezer: Het is op deze plek waar we vorige keer father Gregorio bij toeval tegenkwamen! En nu onze opvolgreizigers. Als ik Nele gelukkig Nieuwjaar wens hoor ik mijn naam. Dit kan niet waar zijn! Het is... father Gregorio! Ongelofelijk, maar waar. Hij is hier met father Renato en twee brothers die morgen naar Brazilië trekken. We gaan samen met de opvolgreizigers eten in 'Le Senat' en overvallen ze met duizend en één verhalen en belevenissen uit Kameroen.

Na twee en een half uur komen we aan in Kribi. Hotel du Phare lijkt een droom uit één van de verschillende toeristische boekjes (met dank voor de tip aan Dorien en Sanne!). Zee (wel niet blauw...), strand, palmbomen, zwembad, terras, lounge, restaurant, mooie kamer, etc. Je kan zwemmen in het zwembad (logisch) er uit gaan en op minder dan 100 meter de zee induiken. We luieren op het strand, liggen aan het zwembad, drinken een Sprite, eten een magnum (en ja dat zijn uitzonderlijke gebeurtenissen in Kameroen!). We bellen een gids die ons meeneemt naar 'la chute de Lobé'. Het is één van de weinige rivieren ter wereld die rechtstreeks in de zee uitmondt. We zitten in een pirogue en we gaan naar een apeneiland. Dat laatste is een ervaring om U tegen te zeggen. Twee uur rijden, waarvan één uur in het stof. De witte zetel waar ik op zat is rood geworden, mijn broek is rood en mijn haar voelt ook niet meer zo fris. We hebben fruit mee, benzine voor de boot en we zijn er helemaal klaar voor. De boot brengt ons naar een eerste plek, waar drie kleine aapjes (jonger dan 4 jaar) zitten. Zij zien er schattig uit, maar ik heb schrik dat ze zullen bijten. Paulien en Lien moeten een broek aandoen, want een rok kan niet bij de grotere apen... We stappen de boot in en we varen naar het eiland. Eens aangekomen springen de apen (Chimpansees) in de boot en gaan vooral op het eten af. Maar ook op de waterfles die Lien vastheeft. Ze kruipen op ons en ik heb het gevoel besprongen te worden. De kant is ook wat hoger, dus springen de apen van een bergje in de boot. Lien en ik hebben het meeste schrik. Maar we kunnen het aan! Eens op het eiland lijken de apen rustiger te worden, als ze maar kunnen eten. Ze hebben mijn handen vast, terwijl hun voeten mijn veters losknopen. Amaikes! Gelukkig is de man die ze opvoed erbij, om ze in bedwang te houden (maar ook om foto's te trekken...) Hoe langer ik op het eiland ben, hoe rustiger ik me voel en hoe beter ik met de apen om kan. Het is toch nog heel voorzichtig zijn! We worden op een bepaald moment zelfs aangevallen door een aap met een stok. Paulien krijgt klappen van de zweep en houdt er een grote blauwe plek aan over.

Kribi is een 'paradijs', tenminste voor drie dagen. Laat me hier veertien dagen logeren en ik word zot. Hier baden in luxe, maar als je even het dorp intrekt zie je in welke huizen de mensen daar wonen. De prijs van een kamer hier is het loon van rijkere Kameroener. Ik heb er soms een dubbel gevoel bij. Ik kon het zijn die op het strand moest rondlopen met beeldjes, kaartjes, maskers,etc. Hoe kan je hier nu 14 komen zonnen en dan terug naar huis keren? Je hebt niets van het land gezien. Voor zon en water hoef je heus niet naar Kameroen af te zakken! Het is zalig om even uit te rusten maar na dag en restaurant 4 ben ik blij om terug te kunnen keren naar Bafut!

In Douala laten we Lien achter en trekken Paulien en ik terug naar huis. Van dan is de vakantie voorbij en we terug aan de slag.

Dag vriend,

Liefs,

JASPER