SINTERKLAAS, HET LOOPT GESMEERD.

6 DECEMBER! De Sint komt langs, maar hier heeft hij zijn kat gestuurd! Of toch niet?

Zondag, 4 december, is papa druk bezig met het binnenbrengen van water. Neen, neen! Niet het dragen van 20 liter op het hoofd, maar het aansluiten van de waterleiding. Het water stroomt (letterlijk) binnen en er breekt een nieuw tijdperk aan voor mijn Kameroense familie. Een dag later heeft hij ook een douche geïnstalleerd. 'Ik ben efkes naar't stad om een douche te kopen hé' klonk het. Zo gezegd, zo gedaan. Daar was het dan! 'Den doesj! Het is al avond, dus ik heb niet veel zin meer om nog een koude douche te pakken. Dus als u goed kan rekenen en een beetje nadenkt, weet u wel wat volgt! Op 6 december 2011 wordt de douche plechtig ingewijd door mezelf. De verjaardag van de goedheiligman, meneer Sinterklaas, een heerlijke ochtenddouche. Ik ben de eerste ooit die de douche kan testen. Fantastisch! Wat koud water, maar dat kan geen kwaad. Ik begin het wassen boven een emmer nu al te missen... En over de Sint gesproken, Paulien en ik hebben ons 's morgens verwend met speculaas en chocolade! En in de namiddag met een etentje in Bamenda.

Maar 6 december brengt niet alleen goed nieuws. De uitnodigingsbrief van Lien is nog niet in orde en vandaag is het echt een rotdag. Lees zeker verder onder een ander machine-item!

KOOPMACHINERIE IN KAMEROEN.

Ik loop over de 'foodmarket'. Overal mensen, chaos van hier tot in Chakamakka, taxi's en brommers die moeten passeren, mensen die white man roepen (maar dat is geen uitzondering), mensen die aan je kleren trekken om een appelsien te verkopen, kinderen die met een weegschaal rondlopen en geld vragen om je te wegen,etc. De geur van vis, appelsien, banaan, pofpof, meloen, papaya, zweet(?),etc. ontmoeten elkaar hier en daar loop ik dan tussen. Papa zou hier allang zot geworden zijn en ik heb het ook soms moeilijk, maar we worden het wel gewoon!

Wat kan je in België kopen voor 5 euro? (*denk*denk*) Inderdaad! Niet super veel. Ik zal jullie een overzichtje geven van enkele courante prijszettingen. En ja, vraag en aanbod ontmoeten elkaar letterlijk op de markt. Je kan afbieden, je laatste prijs zeggen, doorgaan, teruggaan, betalen, u in't zak laten zetten, denken 'yes! Ik heb winst gemaakt en toch nog teveel betaald hebben', etc.

• zes bananen: 150 CFA (23 eurocent)
• een zakje gesuikerde nootjes, geroosterd: 100 CFA (15 eurocent)
• Een klein brood: 100 CFA (15 eurocent)
• een groot brood: 300 CFA (46 eurocent)
• een pot choco van 900 gr: 1700 CFA (2,6 euro)
• een taxi van 30 - 45 min.: 400 CFA (61 eurocent)
• een riem voor de broek op te houden: 2500 CFA (3,80 euro)
• 2 uur internet: 500 CFA (76 eurocent)
• gift in de mis: 50 CFA (7 eurocent)
• een kaasdoosje President (even groot als het toiletgat): 850 CFA (1,30 euro)
• een cola van 30 cl en een water van 65 cl: samen 500 (76 eurocent)
• één vierde van een ananas: 50 (7 eurocent)
• shampoo: 2550 CFA (3,90 euro)
• een WC-rol: 275 CFA (42 eurocent)
• een etentje: plusminus 3500 CFA (5,38 euro) drank inbegrepen.

KENNISMAKING MET DE KAMEROENSE AMBTENAAR MACHINE.

Ik vertoef nu al enkele weken in het mooie Kameroen. Tijdens het reizen is het niet altijd even veilig om het origineel, internationale reispaspoort mee te nemen. Daarom reisde ik soms al zonder en illegaal (stel je voor!). Tijd om een kopie van dat reispaspoort officieel te laten maken, zo kan ik enkel die kopie meenemen. Als ik die kwijt ben, is er geen probleem. Ik ga op bezoek bij de immigratiedienst (met kopie van het paspoort!). Daar aangekomen, in Bamenda, krijg ik de opdracht een 'fiscale zegel' te gaan kopen in een ander gebouw even verderop in de straat. Daarnaast moet ik ook een fotokopie nemen, waar twee verschillende pagina's uit het paspoort op één pagina staan (mijn kopie was dus niet ok). Uitdaging! Laat het spel starten Drie, Twee, Eén, GO! Eerste obstakel: De elektriciteit in de straat van de immigratiedienst werkt niet, dus alle werknemers uit de fotokopieshops zijn technisch werkloos.

Het is grappig hoe een fotokopieshop er hier kan uitzien. Een tafel, een houten dakje, een stoel, een werknemer, een elektriciteitsaansluiting en (uiteraard) een fotokopiemachine. Hupla, we spreken van een fotokopieshop. Na even wandelen en verschillende van deze shops te bezoeken kan ik een kopie maken. Ik moet wel meer betalen, omdat de machine op de generator werkt. (15 cent ipv 7 cent, dat heb ik er echt wel voor over!). Ik moet die fiscale zegel ook nog kopen! Vreemd dat dit niet gewoon bij de immigratiedienst verkocht wordt, maar daar zal wel een goede reden voor zijn, denk ik? Terug aangekomen op de immigratiedienst, moet ik eerst bij een vrouw passeren die de fiscale zegels zorgvuldig opkleeft en de documenten vervolgens doorgeeft aan de persoon die bevoegd is voor 'het stempelen van de papieren.' Na een handtekening en een praatje is het gelukt, Eindelijk! Nu kan ik mijn origineel paspoort terug bij de zusters opbergen en legaal reizen door het land dat niet het mijne is. Dat allemaal na een half dagje heen-en weergeloop. Maar, mij hoor je niet klagen. Want hoe zit dat eigenlijk in eigen land? Worden mensen daar ook niet soms doorgestuurd van bureau naar bureau? Wij spreken (een beetje) de taal, maar nieuwkomers in België, waar komen die in terecht? Hoe vinden zij de immigratiedienst? Bij welke diensten moeten zij allemaal passeren, eer ze legaal door het land kunnen reizen dat niet van hen is? Bij mij was het klaar op een half dagje rondlopen, peanuts, toch?!

DE LIEN-BRIEF-MACHINE

Lien komt eraan! 18 december landt Lien in Douala en ik kijk er wel heel erg naar uit! Ze komt me bezoeken voor drie weken! Maar... Er is een uitnodigingsbrief nodig om haar visum in Brussel aan te vragen. Het vragen van een brief lijkt niet zo moeilijk, maar in de brief-machine gaat het er lichtelijk anders aan toe. Het begon allemaal zo'n drie weken geleden. Ik krijg van Lien een e-mail dat er een uitnodiging moet zijn, om op een geldige manier aan een visum te komen. Een andere manier is het geven van een reservatieformulier van een hotel, maar aangezien Lien bij het gezin kan wonen, is dat er niet. Een uitnodigingsbrief dan maar! Ik ga ten rade bij de priester, omdat de verantwoordelijke zuster voor twee weken op werkreis is in het land. Hij kan me wel helpen en het probleem lijkt opgelost. Was het maar zo... Het papier met alle gegevens van Lien maakt een reis die waarschijnlijk langer heeft geduurd dan Lien's verblijf in Kameroen:

Van priester naar zuster A en van hieruit naar zuster B. Dan via mezelf terug naar dezelfde priester. Hup naar de stad (bijna in orde?!), ai nee, want ik ben uitgenodigd door de zusters, dus moet de uitnodiging van Lien ook van de zusters komen en mag dat dus niet van de paters komen! Ok, Van priester terug naar zuster A, en dan naar zuster C. Of hoe zat het nu ook alweer?! In ieder geval, aan religieuze kant is het niet gelukt. De brief gaat van zuster C naar mezelf, van mezelf naar het gezin en dan gaat alles in een sneltempo! Het gezin stemt erin toe Lien een uitnodigingsbrief te schrijven! Gelukkig, anders was het niet gelukt. Eerst de uitnodigingsbrief officieel laten maken met een friljoen (hihi) stempels en handtekeningen. En waar moet ik daarvoor zijn?! Inderdaad! Op het IMMIGRATIEKANTOOR. Je weet wel, van 'Kameroense ambtenaar-machine'. (Trouwens veel dank aan Paulien die me hielp in dit 'van het kastje naar de muur-avontuur')

Op dat immigratiekantoor weet ik nu wel de weg, maar een uitnodigingsbrief is een ander paar mouwen. De politiecommissaris moet erbij komen om zijn fiat te geven. Ik loop met mijn Kameroense papa van kopieshop naar scannerapparaat. Van stempelvrouwtje naar handtekeningmeneer. (en drie keer terug naar stempelvrouwtje, omdat ze het twee keer verkeerd had gedaan...) Van fiscale zegel kopen tot wat geld geven om het sneller te doen verlopen. Van hier naar daar en terug. Ik heb het er allemaal dik voor over. Weer een voormiddagje rondlopen en de klus is geklaard. Snel alles doormailen naar Lien en lezen dat ze het goed kan openen, zalig. Als ik mijn Kameroense pappie trakteer op een fris drankje en wat varkensvlees, hoop ik dat Brussel wil meewerken en Lien haar Kameroens visum krijgt.

En op 12/12/2011 is het zover: Een sms van Lien: 'JepsieFlepsie! Ik heb na heel lang wachten niet enkel Kameroense vrienden, maar ook een visum! Feest.' Wat ik onthou aan dit verhaal: Elk probleem, zijn oplossing.

Eind goed, al goed. Maar op zo'n momenten denk je wel 'SHIT, wat is dat allemaal?!' Hoe blij en leuk de BLOGberichten klinken, niet alles is altijd peis en vree (maar de meeste momenten zijn wel leuk en vredig hoor)! Het in orde maken van een uitnodigingsbrief voor iemand die alle moeite doet om je te bezoeken in Kameroen kan soms tergend traag en stressvol verlopen.

Ook op school is niet altijd alles even gemakkelijk. De leerkrachten hebben niet altijd door dat een les voorbereiding vraagt. (vandaar de naam 'voorbereiding') Tijdens de week van examens kom ik aan in de school. Ik heb vorige week nog gevraagd of ik les moest geven deze week, maar het antwoord klonk 'neen, het zijn examens, dan is het geen les hé!'. De leerkracht van klas 3 en 4 (één klas dus) komt naar mij en zegt dat ik klas 3 moet overnemen. Klas 4 heeft praktijkexamen (lees als : rijst koken op een houtvuur) en dan kan ze niet met klas 3 bezig zijn. Op de vraag wat ik dan juist moet doen, zegt ze dat ik hen maar 'wat' Franse woorden moet aanleren. Pff, moeilijk, maar kan me wel uit de slag trekken! Een echte SCW-er, flexibel for ever! :)

Ik kan wel zeggen dat ik mijn eerste 'off-day' in Kameroen gevierd heb met een drankje in de bar, pofpof (soort smoutebol) en een ei verpakt in deeg. Dat smaakt, NAH!

DE COMMUNITY MACHINE WERKT!

Op maandag trek ik naar Mankanikong om les te geven. Een dorpje op een uur en half hier vandaan. Tijdens één van de wandeltochten kom ik een hele groep mensen tegen, die op de weg aan het werken zijn. Ze zijn zand uit de berm aan het scheppen, om op de weg te gooien. De weg is verslechterd tijdens het regenseizoen, dus dringend aan vervanging toe. En wat gebeurt er dan? Er zijn geen boze telefoons naar de gemeente 'dat de weg weer kapot is', ... maar de mensen nemen het heft in handen en beginnen met 'community work'. Dat is hoe het gaat, hier in Kameroen. Als de overheid niets doet, doen de mensen het zelf wel. Iedereen komt op straat en begint aan de weg te bouwen. Mooi om te zien.

Zo, tijd om af te sluiten! FULOFO en SLAAPWEL!

NGWA JASPER