Ik ben er!En zonder kleerscheuren!

Amaikes! Na zo lang eindelijk een blogbericht denk je? Awel ja! Je moest eens weten waar ik zit! Ik hoop in de toekomst sneller updates te geven van mijn dolle avonturen!

Als jonge student ben ik klaar voor de strijd en tip ik altijd de blogberichten eerst op mijn laptop, in de hoop ze sneller online te kunnen zetten als ik in de container-achtige accommodatie internet probeer te zoeken. 'Te zoeken', inderdaad!

Hieronder eerste verhalen en impressies, Enjoy!

Yes man, Aangekomen in Douala Ik ben in Afrika! Rustig vertrokken, met enkele tranen in de ogen, maar algauw weer de oude Jasper, je kent me wel ;). Eerst van Brussel naar Zürich gevlogen (50 min) en daarna van Zürich naar Douala. (6uur30min)

Als niet ervaren lange-afstands-vliegers, waren Paulien en ik (letterlijk en figuurlijk) in de wolken van de tweede vlucht. Iedereen een apart tv'tje, waarop je nieuwe films kan zien, muziek kan luisteren, series kan volgen, de GPS van het vliegtuig kan volgen, de temperatuur binnen en buiten kan waarnemen,... Het krijgen van een extra kussentje, dekentje en persoonlijke oortjes maakte ons gelukkig (Ik denk trouwens dat we zot worden als we binnen zes maanden dezelfde luxe voorgeschoteld krijgen...) En dan vergeet ik nog te vertellen over de kip, puree, ijsje, chocolade, massa's drinken,... en landen met het zicht op de duizenden lichtjes uit de stad op de deunen van Adele, heerlijk. Na ongeveer negen uur onderweg zitten we gewoonweg in Afrika! Hoe vreemd toch, de wereld lijkt ineens een heel stuk kleiner...

Aangekomen in Douala. We stappen uit en een warmte valt op mij. Het is niet zoals ik had verwacht, dit is nog dragelijk. We stappen door de luchthaven, die me doet denken aan een metrostation in Brussel. Na het aftekenen van onze naam, stappen we een nieuwe gang binnen. Ik kan het gevoel van warmte hier het best beschrijven als een gang van een zwembad of sauna. (Zo'n gang waarvan je denkt: 'Yes, straks kleren uit en in het ijskoude water springen!' Alleen was er in dit geval geen ijskoud water...)

De hal waar onze bagage aankomt, doet ook dienst als douane. Alles bijeen en we weten niet goed wat doen. Gelukkig helpt de broer, Aloysius, van Thérèse ons goed. Thérèse is een Kameroense vrouw die in België woont en studeert op de sociale school in Heverlee. Zij gaf ons Pidgin English (mengtaal van de plaatselijke taal en Engels) en heeft nog contacten met haar moederland. Aloysius toont ons de weg en neemt ons mee naar de parking. Daar nemen we twee auto's en rijden we richting het Guesthouse. Onderweg krijg ik de eerste indruk van Kameroen. Kinderen die bedelen aan het rode licht, auto's die door het rode licht rijden, omdat het gevaarlijk is 's nachts, dronken mensen op straat, geen wegmarkeringen. Ik wil de stad morgen zeker in het licht zien! Ik ben benieuwd naar meer.

Aangekomen in het bewaakte guesthouse en ontvangen door een vriendelijke, Nederlandse dame. Het guesthouse heeft een zwembad waar we nog even met onze voeten in ploeteren voor we de eerste slaap in Kameroen kunnen vatten. Ik slaap met Paulien in een dubbel bed,waar ik mijn muggennet rond span. Het lijkt erg idyllisch en romantisch, enkel rozenblaadjes ontbreken! Het is warm, maar gelukkig zorgt de airo voor frisse lucht. Ik ben blij dat we hier de eerste nacht slapen en ook morgen kunnen vertoeven, voor we doortrekken naar de stageplaats.

Ik zit hier nu wel, maar besef niet goed dat het voor zes maanden zal zijn. Alles lijkt nog heel irreëel, maar al snel zal dat veranderen denk ik.

Ik lees af en toe ook berichten in het boek dat ik van Lien kreeg, het boek waar veel mensen iets inschreven tijdens de kaas-en wijnavond tvv het project, hier in Kameroen. Het doet me deugd de berichten te lezen ! Ik zal ze zeker meermaals ter hand nemen en ook gebruiken in moeilijke tijden! MERCI. Aan Lien Bex: Ik heb je andere boekje ook al open gedaan en al enkele dingen genoteerd! De fotoboekjes die ik kreeg zijn tot nu toe niet geopend, ik open ze op speciale momenten! Gezin; Bedankt voor de leuke foto-kader-schrijfbord-ding, het doet deugd mijn familie mee in Kameroen te hebben!

Donderdag morgen (3 november) zijn we vroeg opgestaan om vanuit Douala naar Bamenda te rijden. 7 uur op een bus door Kameroen. Prachtige natuur, een vrouw die vooraan in de bus liederen voor God zingt en daarna heilzame spullen verkoopt, twee stops, weinig wc's en veel slaap.

We komen rond 16u00 aan in Bamenda, maar er zijn geen zusters te zien. We zouden zuster Liliane moeten bereikt hebben vandaag, maar tevergeefs, we konden haar niet bellen. We proberen verschillende kanalen om een oplossing te bedenken, en de man van de busorganisatie helpt ons. Hij brengt ons naar de St Francis zusters van Bamenda. Een mooi verblijf en erg lieve zusters! (Bedankt, want het werd al donker en we zouden niet meteen buiten willen slapen...) We eten hier een heerlijk maal en ik moet op een aparte kamer slapen. Het deed me denken aan het zoeken naar een slaapplaats op tweedaagse met de chiro, maar dan in Kameroen

Na deze nacht reizen Paulien en ik door naar Bafut. Een taxi haalt ons op en we rijden ongeveer drie kwartier door een mooi landschap. Overal palmbomen, bananenbomen, groen en tropisch uitzicht. We rijden nu niet meer op een geasfalteerde weg, maar op rood-bruine-zandweg. Alles is nog hard, en er zijn putten in de weg met water. Als het droogseizoen is (binnenkort) zal het hier erg stoffig zijn.

Als we aankomen is zuster Petra ons aan het opwachten in SAJOCAH, het centrum waar Paulien en ik zullen werken. Mannekes, iedereen groet ons en heet ons welkom (You're welcome!) De zuster neemt ons mee naar 'een typische Afrikaanse familie', zoals we gevraagd hadden. De taxi moet ons brengen, want het is onmogelijk om met onze bagage verder dan een kilometer te lopen.

Mijn familie bestaat uit 7, 8 of was het nu 9 personen? Er zijn kinderen, ouders, kleinkinderen, grootouders, halfzussen, maar vooral lieve mensen in het gezin aanwezig. Allemaal in de weer voor ons en een beetje verbaasd dat we bij hun willen wonen. Ik leef een beetje zoals op kamp, maar dan zes maanden lang.

Wist je dat;

-Ik buiten naar de WC ga en moet mikken in een gat ter grootte van ongeveer een La Vache qui rit-doosje?

-We een erg vriendelijke Nederlandse groep uit Dordrecht leerden kennen en mevrouw Gonnie die al tien jaar mooi werk levert in de regio? Door hen werden we ook op een lekkere, belangrijke lunch uitgenodigd.

-er nog zoveel te vertellen valt, maar niet alles op een blog kan?

-het nog erg hard aanpassen is aan alles?

-Ik soms denk wauw, zalig! en andere momenten, oh my god! Waarom deed ik dit?!

-ik al een muis in mijn kamer zag (en een vlieg en een mug en een kakkerlak)

-ik een tweepersoonsbed heb met een muskietennet?

-ik jullie wel mis!

-ik al met 8 in een toyota corola heb gezeten, je weet wel zo'n standaard auto dat geen busje is!

-We al enkele Kameroense specialiteiten hebben gegeten?

-de kindjes ons graag aanraken en lachen als ze voorbij lopen?

-iedereen 's morgens 'goodmorning' zegt?

-iedereen 's middags 'good afternoon' zegt?

-ik al een mis bijwoonde van ongeveer twee uur lang?

-ik mee met het koor repeteerde?

-ik al gevoetbald heb? (ja, ik!)

--...

En voor wie mij af en toe iets leuk wil zenden:

Kameroens nummer: 773 05 746

Ik kan zelf geen berichten sturen naar België (vreemd!), maar blijf het proberen! Mama en/of papa, kunnen jullie naar Belgacom bellen om te vragen of ze mijn Belgisch nummer willen activeren in Kameroen, blijkbaar moet dat!?! Ik heb geen bereik en Karlien had hetzelfde voor, ook bij Pay and Go.

Voor briefjes, kaarten en vooral ook voor Bobonne die er vaak naar vroeg, mijn adres:

SAJOCAH

Sister Petra (for Jasper Vanden Bempt)

Mambu Bafut

BP 2177, Bafut

NWR Cameroon

(het zal wel even onderweg zijn, dus kerstkaartjes, nu verzenden ;))

Voor leuke verhalen vanuit een vrouwelijk standpunt:

www.paulienvervoort.reismee.nl

Zo da wast denk ik!

(sorry voor het lange blogbericht, maar ik had teen en tander te vertellen ;))

Heel veel lieve groeten uit Kameroen,

JASPER (aka White man)