Kameroen, een goed geoliede machine! Of toch niet (altijd)?

SINTERKLAAS, HET LOOPT GESMEERD.

6 DECEMBER! De Sint komt langs, maar hier heeft hij zijn kat gestuurd! Of toch niet?

Zondag, 4 december, is papa druk bezig met het binnenbrengen van water. Neen, neen! Niet het dragen van 20 liter op het hoofd, maar het aansluiten van de waterleiding. Het water stroomt (letterlijk) binnen en er breekt een nieuw tijdperk aan voor mijn Kameroense familie. Een dag later heeft hij ook een douche geïnstalleerd. 'Ik ben efkes naar't stad om een douche te kopen hé' klonk het. Zo gezegd, zo gedaan. Daar was het dan! 'Den doesj! Het is al avond, dus ik heb niet veel zin meer om nog een koude douche te pakken. Dus als u goed kan rekenen en een beetje nadenkt, weet u wel wat volgt! Op 6 december 2011 wordt de douche plechtig ingewijd door mezelf. De verjaardag van de goedheiligman, meneer Sinterklaas, een heerlijke ochtenddouche. Ik ben de eerste ooit die de douche kan testen. Fantastisch! Wat koud water, maar dat kan geen kwaad. Ik begin het wassen boven een emmer nu al te missen... En over de Sint gesproken, Paulien en ik hebben ons 's morgens verwend met speculaas en chocolade! En in de namiddag met een etentje in Bamenda.

Maar 6 december brengt niet alleen goed nieuws. De uitnodigingsbrief van Lien is nog niet in orde en vandaag is het echt een rotdag. Lees zeker verder onder een ander machine-item!

KOOPMACHINERIE IN KAMEROEN.

Ik loop over de 'foodmarket'. Overal mensen, chaos van hier tot in Chakamakka, taxi's en brommers die moeten passeren, mensen die white man roepen (maar dat is geen uitzondering), mensen die aan je kleren trekken om een appelsien te verkopen, kinderen die met een weegschaal rondlopen en geld vragen om je te wegen,etc. De geur van vis, appelsien, banaan, pofpof, meloen, papaya, zweet(?),etc. ontmoeten elkaar hier en daar loop ik dan tussen. Papa zou hier allang zot geworden zijn en ik heb het ook soms moeilijk, maar we worden het wel gewoon!

Wat kan je in België kopen voor 5 euro? (*denk*denk*) Inderdaad! Niet super veel. Ik zal jullie een overzichtje geven van enkele courante prijszettingen. En ja, vraag en aanbod ontmoeten elkaar letterlijk op de markt. Je kan afbieden, je laatste prijs zeggen, doorgaan, teruggaan, betalen, u in't zak laten zetten, denken 'yes! Ik heb winst gemaakt en toch nog teveel betaald hebben', etc.

• zes bananen: 150 CFA (23 eurocent)
• een zakje gesuikerde nootjes, geroosterd: 100 CFA (15 eurocent)
• Een klein brood: 100 CFA (15 eurocent)
• een groot brood: 300 CFA (46 eurocent)
• een pot choco van 900 gr: 1700 CFA (2,6 euro)
• een taxi van 30 - 45 min.: 400 CFA (61 eurocent)
• een riem voor de broek op te houden: 2500 CFA (3,80 euro)
• 2 uur internet: 500 CFA (76 eurocent)
• gift in de mis: 50 CFA (7 eurocent)
• een kaasdoosje President (even groot als het toiletgat): 850 CFA (1,30 euro)
• een cola van 30 cl en een water van 65 cl: samen 500 (76 eurocent)
• één vierde van een ananas: 50 (7 eurocent)
• shampoo: 2550 CFA (3,90 euro)
• een WC-rol: 275 CFA (42 eurocent)
• een etentje: plusminus 3500 CFA (5,38 euro) drank inbegrepen.

KENNISMAKING MET DE KAMEROENSE AMBTENAAR MACHINE.

Ik vertoef nu al enkele weken in het mooie Kameroen. Tijdens het reizen is het niet altijd even veilig om het origineel, internationale reispaspoort mee te nemen. Daarom reisde ik soms al zonder en illegaal (stel je voor!). Tijd om een kopie van dat reispaspoort officieel te laten maken, zo kan ik enkel die kopie meenemen. Als ik die kwijt ben, is er geen probleem. Ik ga op bezoek bij de immigratiedienst (met kopie van het paspoort!). Daar aangekomen, in Bamenda, krijg ik de opdracht een 'fiscale zegel' te gaan kopen in een ander gebouw even verderop in de straat. Daarnaast moet ik ook een fotokopie nemen, waar twee verschillende pagina's uit het paspoort op één pagina staan (mijn kopie was dus niet ok). Uitdaging! Laat het spel starten Drie, Twee, Eén, GO! Eerste obstakel: De elektriciteit in de straat van de immigratiedienst werkt niet, dus alle werknemers uit de fotokopieshops zijn technisch werkloos.

Het is grappig hoe een fotokopieshop er hier kan uitzien. Een tafel, een houten dakje, een stoel, een werknemer, een elektriciteitsaansluiting en (uiteraard) een fotokopiemachine. Hupla, we spreken van een fotokopieshop. Na even wandelen en verschillende van deze shops te bezoeken kan ik een kopie maken. Ik moet wel meer betalen, omdat de machine op de generator werkt. (15 cent ipv 7 cent, dat heb ik er echt wel voor over!). Ik moet die fiscale zegel ook nog kopen! Vreemd dat dit niet gewoon bij de immigratiedienst verkocht wordt, maar daar zal wel een goede reden voor zijn, denk ik? Terug aangekomen op de immigratiedienst, moet ik eerst bij een vrouw passeren die de fiscale zegels zorgvuldig opkleeft en de documenten vervolgens doorgeeft aan de persoon die bevoegd is voor 'het stempelen van de papieren.' Na een handtekening en een praatje is het gelukt, Eindelijk! Nu kan ik mijn origineel paspoort terug bij de zusters opbergen en legaal reizen door het land dat niet het mijne is. Dat allemaal na een half dagje heen-en weergeloop. Maar, mij hoor je niet klagen. Want hoe zit dat eigenlijk in eigen land? Worden mensen daar ook niet soms doorgestuurd van bureau naar bureau? Wij spreken (een beetje) de taal, maar nieuwkomers in België, waar komen die in terecht? Hoe vinden zij de immigratiedienst? Bij welke diensten moeten zij allemaal passeren, eer ze legaal door het land kunnen reizen dat niet van hen is? Bij mij was het klaar op een half dagje rondlopen, peanuts, toch?!

DE LIEN-BRIEF-MACHINE

Lien komt eraan! 18 december landt Lien in Douala en ik kijk er wel heel erg naar uit! Ze komt me bezoeken voor drie weken! Maar... Er is een uitnodigingsbrief nodig om haar visum in Brussel aan te vragen. Het vragen van een brief lijkt niet zo moeilijk, maar in de brief-machine gaat het er lichtelijk anders aan toe. Het begon allemaal zo'n drie weken geleden. Ik krijg van Lien een e-mail dat er een uitnodiging moet zijn, om op een geldige manier aan een visum te komen. Een andere manier is het geven van een reservatieformulier van een hotel, maar aangezien Lien bij het gezin kan wonen, is dat er niet. Een uitnodigingsbrief dan maar! Ik ga ten rade bij de priester, omdat de verantwoordelijke zuster voor twee weken op werkreis is in het land. Hij kan me wel helpen en het probleem lijkt opgelost. Was het maar zo... Het papier met alle gegevens van Lien maakt een reis die waarschijnlijk langer heeft geduurd dan Lien's verblijf in Kameroen:

Van priester naar zuster A en van hieruit naar zuster B. Dan via mezelf terug naar dezelfde priester. Hup naar de stad (bijna in orde?!), ai nee, want ik ben uitgenodigd door de zusters, dus moet de uitnodiging van Lien ook van de zusters komen en mag dat dus niet van de paters komen! Ok, Van priester terug naar zuster A, en dan naar zuster C. Of hoe zat het nu ook alweer?! In ieder geval, aan religieuze kant is het niet gelukt. De brief gaat van zuster C naar mezelf, van mezelf naar het gezin en dan gaat alles in een sneltempo! Het gezin stemt erin toe Lien een uitnodigingsbrief te schrijven! Gelukkig, anders was het niet gelukt. Eerst de uitnodigingsbrief officieel laten maken met een friljoen (hihi) stempels en handtekeningen. En waar moet ik daarvoor zijn?! Inderdaad! Op het IMMIGRATIEKANTOOR. Je weet wel, van 'Kameroense ambtenaar-machine'. (Trouwens veel dank aan Paulien die me hielp in dit 'van het kastje naar de muur-avontuur')

Op dat immigratiekantoor weet ik nu wel de weg, maar een uitnodigingsbrief is een ander paar mouwen. De politiecommissaris moet erbij komen om zijn fiat te geven. Ik loop met mijn Kameroense papa van kopieshop naar scannerapparaat. Van stempelvrouwtje naar handtekeningmeneer. (en drie keer terug naar stempelvrouwtje, omdat ze het twee keer verkeerd had gedaan...) Van fiscale zegel kopen tot wat geld geven om het sneller te doen verlopen. Van hier naar daar en terug. Ik heb het er allemaal dik voor over. Weer een voormiddagje rondlopen en de klus is geklaard. Snel alles doormailen naar Lien en lezen dat ze het goed kan openen, zalig. Als ik mijn Kameroense pappie trakteer op een fris drankje en wat varkensvlees, hoop ik dat Brussel wil meewerken en Lien haar Kameroens visum krijgt.

En op 12/12/2011 is het zover: Een sms van Lien: 'JepsieFlepsie! Ik heb na heel lang wachten niet enkel Kameroense vrienden, maar ook een visum! Feest.' Wat ik onthou aan dit verhaal: Elk probleem, zijn oplossing.

Eind goed, al goed. Maar op zo'n momenten denk je wel 'SHIT, wat is dat allemaal?!' Hoe blij en leuk de BLOGberichten klinken, niet alles is altijd peis en vree (maar de meeste momenten zijn wel leuk en vredig hoor)! Het in orde maken van een uitnodigingsbrief voor iemand die alle moeite doet om je te bezoeken in Kameroen kan soms tergend traag en stressvol verlopen.

Ook op school is niet altijd alles even gemakkelijk. De leerkrachten hebben niet altijd door dat een les voorbereiding vraagt. (vandaar de naam 'voorbereiding') Tijdens de week van examens kom ik aan in de school. Ik heb vorige week nog gevraagd of ik les moest geven deze week, maar het antwoord klonk 'neen, het zijn examens, dan is het geen les hé!'. De leerkracht van klas 3 en 4 (één klas dus) komt naar mij en zegt dat ik klas 3 moet overnemen. Klas 4 heeft praktijkexamen (lees als : rijst koken op een houtvuur) en dan kan ze niet met klas 3 bezig zijn. Op de vraag wat ik dan juist moet doen, zegt ze dat ik hen maar 'wat' Franse woorden moet aanleren. Pff, moeilijk, maar kan me wel uit de slag trekken! Een echte SCW-er, flexibel for ever! :)

Ik kan wel zeggen dat ik mijn eerste 'off-day' in Kameroen gevierd heb met een drankje in de bar, pofpof (soort smoutebol) en een ei verpakt in deeg. Dat smaakt, NAH!

DE COMMUNITY MACHINE WERKT!

Op maandag trek ik naar Mankanikong om les te geven. Een dorpje op een uur en half hier vandaan. Tijdens één van de wandeltochten kom ik een hele groep mensen tegen, die op de weg aan het werken zijn. Ze zijn zand uit de berm aan het scheppen, om op de weg te gooien. De weg is verslechterd tijdens het regenseizoen, dus dringend aan vervanging toe. En wat gebeurt er dan? Er zijn geen boze telefoons naar de gemeente 'dat de weg weer kapot is', ... maar de mensen nemen het heft in handen en beginnen met 'community work'. Dat is hoe het gaat, hier in Kameroen. Als de overheid niets doet, doen de mensen het zelf wel. Iedereen komt op straat en begint aan de weg te bouwen. Mooi om te zien.

Zo, tijd om af te sluiten! FULOFO en SLAAPWEL!

NGWA JASPER

'Als ik bonen eet, ontstaat er gas in mijn maag.'

Al enkele jaren geleden (toen ik nog klein was...) ga ik op vakantie met mama, papa, Jonas en Marie. Frankrijk is dan één van onze populairste vakantiebestemmingen. Met de campingcar achter de auto een dag rijden, aankomen op de camping, tent rechtzetten, hopen op geen regen en genieten. Papa moet nog een weekje alles goed installeren en dan kan ook hij genieten van zijn welverdiende vakantie. De kinderen genieten het meest van het zwembad en de activiteiten op de camping (Zoals soundmixshow, toneelopvoering, broodjes bakken boven het vuur, etc.) Op een dag rijden we door het Franse land en ergens ten velde stoppen we op een parking. Plots komt er een politiecombi voorbij en papa doet in de auto een politieluidspreker na: 'Attention! Attention! On cherche Jaspèèr, Il a fait kaka sans papier! Attention! Attention! ...' Alhoewel dat niet waar was (of wat dacht u anders...), had ik schrik en dook meteen in de koffer (enja dat is wel al jaaaaaren geleden!), gebukt, zodat de gendarmerie me niet zou zien. Vandaag heb ik het genoegen u mee te delen dat als de bewuste feiten strafbaar zouden zijn, ik vandaag opgepakt kon worden. Na de misviering op zondag is er geen toiletpapier meer. Het eten van gisterenavond heeft toch wat op mijn darmen gewerkt en ik moet me haasten om naar 'het toilet' te gaan. Geen wc-papier, maar wel water en hoge nood... De keuze is snel gemaakt. Het doet goed en ik heb mijn handen daarna echt wel voldoende met zeep gereinigd. Eind goed al goed? Wordt misschien vervolgd!

Ik weet niet hoe het komt, maar op de één of andere manier link ik dingen die ik hier meemaak met verhalen uit mijn verleden. Zo kan ik sommige winkels hier het best beschrijven op dezelfde manier hoe Jasmien en ik vroeger 'reisbureau' speelden. stap 1: Je gaat ergens in de kamer op de grond zitten. Stap 2: Je zoekt dozen, wereldbollen, prullaria, etc. stap 3: je schikt die rond jou stap 4: je hebt door dat je niet meer wegkunt, alleen maar door heel de boel terug op te ruimen.

Het is zondag en er komen twee zusters op bezoek. Ze willen zien of alles goed met ons gaat en of we het leven hier wat gewoon kunnen worden na een maand. Ze zijn ook wat bezorgd, omdat we in een Kameroens gezin leven (wat helemaal niet hoeft!) We vertellen de zusters dat alles goed gaat (wat ook zo is!) en dat we 's avonds geen bonen mogen eten, omdat we dan last hebben van onze magen. 'Inderdaad!' antwoordt één zuster, 'want als ik bonen eet, ontstaat er gas in mijn maag.' Haha, alsof we dat nog niet wisten!

Vorig weekend kwamen Thea en Sarah (twee mede-studenten) uit Djottin op bezoek! Ze komen aan op vrijdag in Bamenda en we trakteren Sarah op een etentje. Ze is maandag jarig (nogmaals ne gelukkige!) en verdient het om eens goed te gaan eten. We kiezen 'Dreamland' uit als restaurant en hopen op het beste (de naam moet zijn reputatie hoog houden!). Het ziet er erg chique uit (in vergelijking met andere etablissementen), en de prijzen vallen best mee! Onze kledij is niet helemaal aangepast aan dit restaurant, maar omdat we blank zijn (denk ik) is er geen probleem om hier te lunchen. We gaan ervoor! Omdat de meer bekendere maaltijden (steak champignon, hamburger, etc.) uitverkocht zijn, ga ik noodzakelijkerwijs voor de typische, Kameroense maaltijd, maar meer uitgebreid dan in het gastgezin! Ik opteer voor het buffet. Een buffet met Frans brood, eieren, wortels, spaghetti, rijst, sauzen, vis, kip, watermeloen, bonen, etc. 'all you can eat' voor 3000 CFA (= 4,5 euro) ZA-LIG dus! Het is heel leuk samen en we praten bij over onze ervaringen in Kameroen, Djottin en Bafut. Daarna voor twee uur naar het internetcafé. Sarah en Thea hebben geen internet in hun dorp en hebben enkel elektriciteit van een generator tussen 18u30-21u00. Zij moeten dus plannen wanneer wat wordt opgeladen. Laptop, gsm, batterijen van de pillamp,etc. Elke week iets anders? Respect! Internet verloopt weer traag. Ik probeer naar huis te bellen via skype, maar dat lukt niet. Het enige wat ik kan doen is enkele foto's uploaden op facebook. Op deze site lukt het moeilijker en FB werkt goed mee! Als je foto's wil zien, maar we zijn nog geen vrienden, voeg me dan gerust toe! (Jasper Vanden Bempt)

Vrijdagavond met Thea en Sarah, nu moeten we wel uitgaan! Voor de eerste keer uitgaan in Kameroen! Spannend zeg! Wij met vier Belgen, onze zus en papa. Door de donkerste donkere gaan we naar 'The Place', een bar in ons dorpje. Vette boxen en af en toe een schijf van Rihanna. Iedereen zit neer en wij hebben wel zin om een danske te PLACEeren. De meisjes staan al even recht, maar als ik 'Hold me' of 'Hold you'?? (Eline?!) van The Gyptian hoor, kan ik niet langer blijven zitten en begin ik ook te dansen. Langzaamaan komt iedereen los en algauw wordt het daar echt 'the place to be'. Als ik zeg dat de Belgen het feest daar gestart hebben, heb ik geen leugen neergeschreven. De DJ is niet te vergelijken met een gemiddelde DJ Lofner op zaterdagavond in Leuven, maar hij doet zijn best. Tussen elk liedje is er gemiddeld een drietal minuten stilte. Naast Rihanna horen we ook Nigeriaanse muziek, waarop de dansbeentjes pas echt loskomen. Het is 23u30 en voor ons al laat. We hebben ons record 'laat gaan slapen' vandaag verbroken! Het duurt te voet ongeveer 10 minuten om naar huis te stappen, maar toch heeft de papa de voorkeur een taxi te nemen. Het is hier gevaarlijk als het donker is. Zijn ze (te) bezorgd om ons? Is het echt zo? Dat weten we (nog) niet! Zaterdag zien we, samen met Thea en Sarah, 'Juju's', maar daarover volgende keer meer! Volgende keer ook meer over wat niet altijd zo goed of fantastisch loopt.

Zaterdag 3 december 2011. We zijn uitgenodigd op de receptie van een meisje dat afstudeert als fysiotherapist. We gaan naar haar huis in Bamenda. Het huis is omheind met een muur, heeft een tuin met gras (lijkt hard op een tuin bij ons!) en veel lekker, Kameroens eten. Er is fanta, cola, watermeloen, aardappelen,etc. In België een vrij gewone maaltijd, maar voor ons hier echt een feestmaal. We praten met mensen in het Frans en het Engels, want de familie is oorspronkelijk uit Yaoundé. Moeilijk zo die talen door elkaar spreken en horen. 'Zouden we het wel buiten organiseren?' 'Gaat het regenen?' 'Zouden we een partytent moeten voorzien?' 'Ja, ik kan wel niet al die mensen in huis nemen als het regent he!' zijn vragen die hier totaal niet aan de orde zijn. Het is een tuinfeest en daarmee uit. De zon zal schijnen! Tijdens het droogseizoen regent het hier nooit en vandaag is dat niet anders. Bij ons zou het wel wat anders zijn... Weken op voorhand zou men zich zorgen maken over het weer en dagen op voorhand zou men aan de lippen van Frank en Sabine hangen.

Woensdag en vandaag gaan we na het werk bij de missiepriesters op internet. Wauuuw! Nog nooit zo snel gesurft in Kameroen als hier! Geweldig! Een draadloze verbinding die erg vlot gaat, weliswaar niet zo snel als in België, maar toch! Hier heb ik het eerste telefonisch contact via Skype met mama en papa! Eindelijk hoor ik hun stemmen nog eens! Hopelijk kunnen we hier wat meer komen! We'll see!

'Het aperitiefhapje op nieuwjaar?' Meerdere Vlaamse gezinnen zitten waarschijnlijk nu reeds verveeld met deze vraag. Laat me u helpen. Toastjes, belegd met americain en kip curry? Nee!, De diepvrieshapjes van Covee? Nee!, Hoorntjes met geitenkaas? Nee!, kleine soepjes? Nee!,Peper en zoutchips, twijfelgeval maar toch nee! Sushi? Nee! Doe zoals ik en eet eens geroosterde sprinkhaan! Een aanrader, maar wel te combineren met een sausje. De eerste is een overwinning, wat volgt een verslaving. Ik kan de smaak het best vergelijken met de smaak van garnalen. Als je de krekel in je mond neemt en je tanden erin zet, kraakt het dat het smaakt, LEKKER, ECHT LEKKER!

Ahja, Sinterklaas komt hier waarschijnlijk niet langs! De golfplaten-daken zullen de kilo's van de Sint en zijn Slechtweer-vandaag niet goed aankunnen. De schimmel zou trouwens nooit zo heten in Kameroen. Hier zou hij Altijdgoedweer-vandaag heten denk ik. Gelukkig kregen we een delegatie Belgen op bezoek, die voor ons speculaas meenamen! Heel erg bedankt! En ook heel erg bedankt voor de brieven te bezorgen aan de juiste personen en ook een grote merci! voor de cola,limonade, koekjes en lekkere bananencake!

Rispel Raspel! Rispel Raspel! Je kent het waarschijnlijk wel, het geritsel van een GB-plastic-zakje. Tijdens één van mijn vele nachten hier word ik wakker (zoals wel vaker op een nacht) en hoor ik het gerispel raspel. Ik schijn en het geritsel stopt. Pillamp uit, geritsel aan, pillamp aan, geritsel uit en zo tien keer. Vreemd, maar ok! 't zal weer een muis zijn, slaapwel tot de volgende!

Jappie - Jappe - Jasper - Ngwa.

En wat als Kameroen België was..

...dan was het niet interessant hier te zijn! In dit blogbericht lees je dingen die nu net even anders zijn hier, in Kameroen. Wie weet komt er na verloop van tijd ook een 'En wat is hetzelfde in Kameroen en België?' - bericht. Veel leespleziertjes!

De slaapkamers in Kameroen zijn wel wat anders dan in België...

Mijn slaapkamer ziet eruit als volgt: Er is een houten deur (met slot!), een kast, een vensteropening (dat gesloten wordt door een houten luik), een muskietennet, een smal gangske tussen mijn bed en de kast en last but not least: een tweepersoonsbed dat de helft van de kamer in beslag neemt! 'Een tweepersoonsbed?' hoor ik u zeggen met vreugde in de stem. Jaja, kom maar eens kijken in welke staat! Het bed op zich is ok, de matras valt ook goed mee, maar ik heb nog niet onder de matras durven kijken. De geur die soms langs daar opwelt, nodigt niet uit tot een grondige analyse van mijn Kameroense kamer. De kamer met altijd op slot gedaan worden, je weet nooit wie er binnen sluipt...

Bewoners: kakkerlakken (die soms op hun rug liggen te sterven), spinnen, muizen (dood en/of levend), giraf en vosje (gemaakt door Liesbeth Boon!), mama, papa, Marie, Jonas, Niel en Joanna (fotocollage) en een blanke kerel van 23 jaar.

Gezang in Kameroen is wel wat anders dan in België...

Vorige zondag was het feest in het dorp! 'Fiest of Christ the King'. Eerst een mis en dan een processie van twee uur door het dorp (met drie tussenstops incl. gebeden). En ik mee in het koor! Hoera! Zingen! Hier hebben we drie avonden voor gerepeteerd. Spannend en ik mag mee op de eerste rij staan. Het liedje waar we trouwens het meest op geoefend hebben gaat volledig de mist in en ik zie veel mensen met een grijns op het gezicht. Volgende keer beter zeker? Ook tijdens de processie worden er liedjes gezongen en dansen uitgevoerd. En als u zich afvraagt of ik dit allemaal verzin, neen hoor! Er zijn wel degelijk bewijzen van. Een vrouw die alles (of toch veel) filmde is na de processie naar mij gekomen om te vragen hoe ze haar foto's op een computer kan opslaan. Bij het uitleggen ervan profiteerde ik ervan om alles ook bij mij op te slagen. Ik heb de filmpjes hier thuis ook al laten zien en iedereen vond het HI-LA-RISCH. (Vooral het deel waar ik een vrouw voor mij probeer na te doen in het dansen op zijn Kameroens...)

We're all in this together... Heuh? Ken ik dat liedje niet? Als ik na het koor met mijn Kameroense zus naar huis ga, zingen zij en haar vriendinnen liedjes uit HIGH SCHOOL MUSICAL! Uiteraard kan ik deze min of meer meezingen en doen we scènes na uit de film. Grappig grappig grappig, Ge maakt hier wa mee! Ze heeft de dvd's, maar door het overtollige aantal krassen op de achterkant kan ik ze niet afspelen op mijn laptop.

De geuren in Kameroen zijn wel wat anders dan in België (of toch niet altijd?)...

De geur van foufou, (gele en witte) yams, makreel, plantins, papaya's, baby's die ziek zijn, dode muizen, stof op de weg, de beerput, Kameroen etc. zijn geuren die in België (niet allemaal) verschillend zijn. Toch is er één geur die me onlangs opviel en heel bekend in de neus geurde (merk ik hier nu een gelijkenis op tussen de twee landen?!). Het is avond en ik zit op de rand van mijn tweepersoons(!)bed. Ik smeer me in met muggenmelk en plots gaan mijn gedachten enkele jaren terug in de tijd. De geur van die muggenmelk doet met denken aan 'het blijven slapen in Rotselaar bij Tantea en Nonkel Paul' Marie en ik hadden het er ooit over dat het een typische geur is voor de verblijven in 'het peperkoekenhuizeke'. Insmeren voor je gaat slapen, beschermt zijn tegen de muggen! (met het verschil dat het hier over DE Malariamug gaat!)

De kleuren in Kameroen zijn wel wat anders dan in België...

Groen groen groen... en ook wel rood, de weg kleurt rood en is nu al stoffig door het droge weder. 'Dust' is het meest uitgesproken woord als het gaat over het droogseizoen. Het doet me denken aan een scène uit Little Britain, enkelen onder u weten zeker waarover het gaat. (E.VHB ;) )

Een zondag in Kameroen is wel wat anders dan in België... (althans voor mij...)

Elke zondag ga ik naar de mis. Er is een mis om 6u00 en één om 9u00. Tot nu toe verkoos ik de tweede misviering. Tijdens de week kan je ongestreken kleren dragen, maar zaterdagavond is het steevast strijkavond. Twee doeken worden bovengehaald en op de salontafel gelegd. Het strijkijzer wordt uitgehaald en iedereen moet de kledij voor de mis strijken. Als bomma thuis tegen mij zei op woensdag 'Amai, tijdens de week in je zondagse kledij' weet ik nu echt wat het betekent! Thuis draag ik vaak een hemdje, maar hier is dat voorbehouden voor 'de zondag'. Elke zondag vertrek ik naar de mis met een deftige broek, een hemd (moeilijk om te strijken!, sorry mama voor de vele hemden die ik al kocht en die jij altijd streek...) en de mooiste schoenen die ik meebracht. Ook neem ik elke zondagmorgen een 'bad'. Lees dit als in de badkamer staan en met een glas water je lichaam bevochtigen, haren wassen, kou hebben als je koude druppels over je rug voelt lopen, de baard scheren met een klein spiegeltje, etc. Maar uiteindelijk toch een gevoel hebben van: 'Amai, ik ben weer fris'. Het is ook verboden om na het bad en het aankleden enige arbeid te verrichten. Je zou wel eens je kleren kunnen bevuilen...Stiekem kijk ik ook al uit naar de kerstviering, nog een maandje wachten!

Als je niet naar de mis gaat, moet je daarvoor een goede reden hebben. Een goede reden kan zijn: 'Ik heb vorige week iemand iets fout zien doen in de mis, dus deze week ga ik niet.'

Het wassen en kuisen in Kameroen is wel wat anders dan in België...

Was selecteren en naar beneden dragen...de ronde deur van de wasmachine openen... waspoeder toevoegen en zeker de wasverzachter niet vergeten! Ohnee! Wat was nu weer dat juiste knopje voor 40 graden-kledij? Misschien moet ik op mama wachten om het na te vragen! Goe plan Jasper! Dat is hoe het er in België aan toe gaat. Hier gaat het als volgt. Een blauwe baby-badje nemen. Een biddon water nemen (en als er geen is, eerst naar de bron gaan), water gieten in het badje en even de WIP pakken. Alhoewel de bruine zeep van Kameroen toch beter werkt volgens de familie... Handen gebruiken en schrobben maar. Vergeet zeker niet de speciale techniek toe te passen, anders worden je kleren nooit proper. Spoel alles goed, wring het uit en hang alles op de waslijn, de zon doet de rest. Opplooien en klaar (strijken hoeft enkel op zaterdagavond te gebeuren, remember...)

En zo kuis je hier: Neem enkele stokjes bij elkaar en borstel al het vuil weg. Daarna pak je een oude t-shirt en steek je die in een emmer water. bukken en dweilen maar! Voila, je kamer ziet er nu weer als nieuw uit!

Een gezin in Kameroen is wel wat anders dan in België...

In mijn Kameroense familie leven we met velen (cliché cliché, is heel Afrika dan niet één grote familie? ;)). Toen ik nog op school (SSH) zat, hoorde ik dat er 'plus minus' 4 kinderen wonen in het gezin. Dat kan dus vanalles zijn. Het gaat als volgt. Er is een mama en papa. Twee zonen en vier dochters. één zoon woont tijdens de week bij zijn school en komt dus enkel tijdens het weekend naar huis. De andere zoon is 10 en een deugniet. Er is één dochter die voor leerkracht studeert, ver van hier. Ik heb haar nog maar één keer gezien en ze komt pas in december terug. Haar zoontje van 2 jaar woont wel in mijn gezin. De drie andere dochters gaan naar de secundaire school en één daarvan heeft ook al een dochter van 1 jaar, die ook in ons huis woont. Momenteel is er ook een vrouw op bezoek (nu al 2 weken) met haar dochtertje. We weten niet precies waarom ze bij ons verblijft en ook haar naam is ons onduidelijk. Er komen mensen en er gaan mensen. Zo kan het zijn dat iemand bij ons binnenvalt, mee-eet en terug vertrekt, dat is hoe het hier aan toe gaat.

Het eten en koken in Kameroen is wel wat anders dan in België...

Ik moet zeggen dat ik tot nu toe niet veel hetzelfde gerecht heb gegeten. Vaak gaat het wel om dezelfde ingrediënten, maar steeds op een andere manier klaargemaakt. Hieronder een klein Kameroens menu, watertanden à volonté!

-Foufou, een soort deeg, dat gemaakt is op basis van gemalen maïs. Het wordt gegeten met een (vis)sausje, soms gemaakt op basis van sojabonen. Ik eet het met de handen en het is hier echt 'de' specialiteit, vergelijkbaar met frieten in België.

-Achou, een soort deeg, vergelijkbaar met Foufou. Gemaakt van plantins (lijkt op banaan maar met andere smaak) en yams (soort aardappel). Altijd met een gele saus, gemaakt met palmolie. We mochten de gele saus nog niet eten, omdat onze maag dat nog niet aankan volgens de kokkin.

-Gari, gemaakt van Casava, Maniok. Nog niet zoveel gegeten!

-Spaghetti (geen bolognaise, zoals ik de eerste keer dacht, toen de mama zei spaghetti te maken...) Ik kijk nu al uit naar de eerste zaterdag dat ik thuis ben, voor de spaghetti Bolognaise van papa, met veel kaas, mmmmh!

-Vlees wordt hier zelden gegeten, enkel op speciale gebeurtenissen. Tot nu toe at ik kip (geslacht in de tuin, maar nog niet gezien...), varken en geit (viel beter mee dan verwacht!)

-Peer, hetzelfde geschreven als bij ons, maar een andere smaak en met grote pit. Ik eet het soms bij het avondeten.

-Aardappelen kunnen hier een avondgerecht zijn, bereid met een sausje.

-rijst eet ik hier ook regelmatig!

-Mango's zijn nu nog niet voorradig! Dat seizoen is nog niet aangebroken, maar ik kijk er wel al naar uit!

-als ontbijt: Brood met suiker, omelet en af en toe pannenkoeken (met dezelfde smaak als thuis!)

-De rode draad doorheen de maaltijden zijn 'eieren'. Ze worden dagelijks bereid en zitten vaak in onze maaltijden gedraaid.

De moeder des huizes zorgt er wel voor dat we geen dingen eten waar onze buiken en darmen (nog) niet tegen kunnen. Soms krijgen we een lichtere maaltijd dan de rest van de familie. Ik ben zelfs verbaasd dat ik nog niet meer problemen heb gehad met de darmen of de buik, gelukkig maar.

Er wordt hier veel gegeten. De mensen hier zijn altijd verbaasd als ik zo 'weinig' eet. Zo was ik onlangs met enkele leerkrachten op stap. Plots stoppen we ergens om Foufou te eten. Het kon echt doorgaan als een volwaardig middagmaal. Even later gaan we op babybezoek en de leerkrachten beginnen rijst met vis te eten. Om te lachen vragen ze me of ik ook iets wil eten... Ik zeg 'nee, ik heb genoeg gegeten.', waarop buldergelach volgt...

Een 'standaard'keuken in België kan echt niet vergeleken worden met de keuken in mijn gastgezin. Toch moet ik er wel bij vermelden dat we twee keukens hebben en dat kunnen veel gezinnen in België dan weer niet zeggen... Eentje 'buiten' en eentje binnen. De keuken binnen bestaat uit een gasvuur met drie gasbekkens, een waterfilter en een houten rekje met enkele kruiden op. (punt, dat is het.) De buitenkeuken bestaat uit een kamertje waar in het midden vuur wordt gemaakt. De muren zien helemaal zwart van de rook. Het is formidabel hoe mijn Afrikaanse mama kookt in haar buitenkeuken. Een ervaring op zich en ik zou het me in België niet kunnen voorstellen. Ze vroeg me trouwens of wij ook zo'n 'buitenkeuken' hadden thuis, maar helaas moest ik er negatief op antwoorden...

Over koken gesproken! Op een dag gaan Paulien en ik mee naar de kookles van één van de dochters in het gezin. Allemaal meisjes (die kort haar hebben) en een haarband moeten dragen. Mijn haar is zelfs langer dan hun haar en ik moet niets, ik ben een jongen. Ahum, vreemd. Op het menu staan twee cakes, ananassap en een fruitsla. Mmmh, 't ziet er heerlijk uit. Paulien en ik hopen dat we ook een stukje krijgen. Op het einde van de les beveelt de leerkracht de leerlingen op te ruimen, voor ze een stukje krijgen. Ze snijdt van elke cake twee grote stukken, schept twee grote glazen vol fruitsla en overgiet het rijkelijk met ananassap.' T ziet er goed uit en we hebben door dat het voor ons is, shit. Meer dan de helft van het ananassap voor ons en ook van de fruitsla schiet niet meer zoveel over. We voelen ons erg ongemakkelijk. Er wordt een tafel voor ons gedekt. We zijn hier echt niet om dit allemaal te krijgen, we wilden toch gewoon een les 'koken' zien?! Op de mededeling dat echt niet hoeft voor ons, krijgen we als antwoord dat het hun cultuur is, om gasten te verwennen. Hmm, kan goed zijn, er zijn toch enkele Kameroense blikken die boekdelen spreken... Als de leerkracht even weg is delen we ons dessert met de leerlingen. Even voel ik me terug in de middelbare school zitten. Stiekem iets doen dat niet zou mogen... Leuk en de lachende gezichten van de leerlingen krijgen we er gratis bovenop!

Da was't weeral!

Groeten!

JASPIE

Hoesitdadaar?

Voor ik van start ga met nieuwtjes uit Kameroen, wil ik eerst op een prangende vraag antwoord geven. Een vraag die als reactie werd gepost in het vorige BLOG-bericht. Laura Van Loock dacht dat vrouwen minder moesten kunnen dan meneren, maar daar sloeg ze de bal helemaal mis. Ook vrouwen moeten hier op de hurken zitten en boven een gat hangen om hun kakske te draaien! Voor meer vragen richt je tot de reacties op mijn blog! Ik probeer een passend antwoord te geven.

!RECHTZETTING!: In het vorige BLOGBERICHT werd inderdaad een verkeerd GSM nummer gebruikt! Dit is het correcte nummer! (Met dank aan mama!): 733 05 746!

Hieronder geen samenhangend verhaal, maar per alinea een leuk weetje of anekdote. Geniet ervan, zoals ik geniet van jullie reacties, posts en mails. Dat doet enorm deugd, het laadt mijn 'Westerse batterijen' enorm op.

Ik zit even geleden in een jeep met de Braziliaanse priester (uit de missie, hier in Bafut) en Paulien. We gaan een school bezoeken in een nabijgelegen dorpje en plots zien we een hele groep kinderen op straat loopt. De priester stopt en vraagt waarom ze nu al naar huis gaan. 'Omdat de leerkrachten beslist hebben dat de lessen gedaan zijn voor vandaag.' was het antwoord. De priester is verbaasd en zegt dat hij speciaal met de 'witte' mensen naar hier is gekomen om hun school te bezoeken. Hij geeft opdracht aan de kinderen achteraan, in de laadbak van de jeep, te kruipen en mee te rijden naar hun school. Ter plaatse kiezen ze een Bafut-naam voor mij en Paulien. Wij gaan nu door het leven als NGWA (JASPER) en LUM (PAULIEN). De school heeft erg weinig middelen en bestaat eigenlijk alleen uit een gebouw, een bord en een aantal houten bankjes. Geen ik-maan-roos-vis tekeningen, geen didactisch materiaal, geen boeken, geen tekeningen, niks. Als we wegrijden mogen de kinderen niet meer in de laadbak, maar lopen ze achter de jeep aan tot ze niet meer kunnen. Ik kijk achteruit in de jeep en zie door het raam al die kinderen achter ons aanhollen. T' is precies iets van op TV. Die priester is trouwens zalig en staat open voor veel suggesties en ideeën. Hij woont samen in de missie met een andere priester uit de Filippijnen en een Congolese 'father'.

Tijdens één van de sessies in SAJOCAH zie ik hoe de verschillende zintuigen van kinderen met een mentale beperking worden gestimuleerd. Enkele knuffels die mama maakte ten voordele van het project en die ik meenam naar hier, zal ik proberen te introduceren. Het zijn goede voeldoekjes, waar de kinderen volgens mij veel aan hebben. Op het einde van de sessie moet ik denken aan een zekere ELKE STALLAERT. Er worden verschillende liedjes gezongen door de mama's en ook HEAD, SHOULDERS,KNEES AND TOES is erbij! Grappig, van Brussel tot Bafut is dat lied wereldberoemd! (en oja, schaam je niet als je stiekem dat lied terug zong met de bijbehorende bewegingen...)

Ik probeer tegen het einde van het verblijf een biddon van 20 liter op mijn hoofd te dragen. Van jongs af aan worden kinderen getraind om water te halen bij de bron. Als ze al wat ouder zijn, zoals Alex in mijn gezin, dragen ze vlotjes 20 liter naar boven. En altijd als ik meega naar die bron, denk ik aan Jungle Book. Het uitzicht doet me denken aan een jungle en in mijn hoofd speelt het liedje van Jungle Book als ze water gaan halen bij de bron, of is dat niet van Jungle Book? (Roos kent dit liedje zeker, de volledige tekst doormailen mag ;)) Nu doe ik het met vijf liter in elke hand.

Vorige zondag was ik met 'de mama' mee naar een meeting van mensen die in Bafut wonen, maar oorspronkelijk uit de buurt van Mambu komen. Ze komen bij elkaar om hun cultuur in stand te houden, de taal te spreken, te dansen zoals in hun dorp wordt gedanst en traditioneel te eten. Ik heb er ongeveer 4 uur gezeten, en heb geen woord verstaan van de conversaties die worden gevoerd. Ik kan in mijn hoofd eigen teksten bedenken, wat grappig is en kan extra letten op de lichaamstaal die mensen gebruiken, leerrijk.

De misvieringen duren hier minimum twee uur (wat wil zeggen dat een mis ook vier uur kan duren...en misschien langer, dat zal de toekomst uitwijzen!) Ik heb een grote misviering meegemaakt in Bamenda. Het was een viering om de 'education week' in het onderwijs af te sluiten. Leerkrachten en leerlingen uit heel Bamenda komen naar de Kathedraal om mee te vieren. Paulien en ik glippen twee uur na begin binnen, maar kunnen nog genieten van nog eens twee uur mis! Het is niet onze bedoeling naar die mis te gaan, maar we komen twee leerkrachten uit ons dorp tegen die ons meenemen. Zij helemaal opgekleed, wij in toeristenoutfit met een trekkersrugzak. Wauw! en we mogen op de eerste rij zitten, GENANT! Aan de offerstoet blijkt geen einde te komen en er is ook een award-uitreiking (beste leerkracht, beste magazine van de school,etc.) die me sterk doet denken aan de award-uitreiking van Chiro Blanne. (Hoe was het groepsfeest trouwens?) De muziek tijdens de viering lijkt soms op een begintune van een vette schijf van Milk Inc. En net als Regi gaat roepen 'Waar zijn die handjes?', begint een mega koor te zingen. Het heeft wel iets...

Kameroen, wat doet ge toch met mij? Het is hier nog hard aanpassen. Telkens als ik denk: 'Ok, nu heb ik het door.', duikt er iets nieuws op waarvan ik verbaasd ben. De immer vriendelijke leerkrachten blijken tijdens een les die ik volg toch niet altijd die vriendelijke leerkrachten te zijn. 'T zal wel wennen zeker? 't is op bepaalde momenten zalig, maar ook soms tandenbijten, zoals Lien Bex me leerde.

Via deze weg een heel gelukkige verjaardag aan Elisabeth en vooral aan mijn lieve mama die ik hier in Kameroen erg mis. Geniet van jullie dag.

Zo, Tot ne volgende, tot in den draai!

NGWA

Kpeis dat em is aangekomen.

Ik ben er!En zonder kleerscheuren!

Amaikes! Na zo lang eindelijk een blogbericht denk je? Awel ja! Je moest eens weten waar ik zit! Ik hoop in de toekomst sneller updates te geven van mijn dolle avonturen!

Als jonge student ben ik klaar voor de strijd en tip ik altijd de blogberichten eerst op mijn laptop, in de hoop ze sneller online te kunnen zetten als ik in de container-achtige accommodatie internet probeer te zoeken. 'Te zoeken', inderdaad!

Hieronder eerste verhalen en impressies, Enjoy!

Yes man, Aangekomen in Douala Ik ben in Afrika! Rustig vertrokken, met enkele tranen in de ogen, maar algauw weer de oude Jasper, je kent me wel ;). Eerst van Brussel naar Zürich gevlogen (50 min) en daarna van Zürich naar Douala. (6uur30min)

Als niet ervaren lange-afstands-vliegers, waren Paulien en ik (letterlijk en figuurlijk) in de wolken van de tweede vlucht. Iedereen een apart tv'tje, waarop je nieuwe films kan zien, muziek kan luisteren, series kan volgen, de GPS van het vliegtuig kan volgen, de temperatuur binnen en buiten kan waarnemen,... Het krijgen van een extra kussentje, dekentje en persoonlijke oortjes maakte ons gelukkig (Ik denk trouwens dat we zot worden als we binnen zes maanden dezelfde luxe voorgeschoteld krijgen...) En dan vergeet ik nog te vertellen over de kip, puree, ijsje, chocolade, massa's drinken,... en landen met het zicht op de duizenden lichtjes uit de stad op de deunen van Adele, heerlijk. Na ongeveer negen uur onderweg zitten we gewoonweg in Afrika! Hoe vreemd toch, de wereld lijkt ineens een heel stuk kleiner...

Aangekomen in Douala. We stappen uit en een warmte valt op mij. Het is niet zoals ik had verwacht, dit is nog dragelijk. We stappen door de luchthaven, die me doet denken aan een metrostation in Brussel. Na het aftekenen van onze naam, stappen we een nieuwe gang binnen. Ik kan het gevoel van warmte hier het best beschrijven als een gang van een zwembad of sauna. (Zo'n gang waarvan je denkt: 'Yes, straks kleren uit en in het ijskoude water springen!' Alleen was er in dit geval geen ijskoud water...)

De hal waar onze bagage aankomt, doet ook dienst als douane. Alles bijeen en we weten niet goed wat doen. Gelukkig helpt de broer, Aloysius, van Thérèse ons goed. Thérèse is een Kameroense vrouw die in België woont en studeert op de sociale school in Heverlee. Zij gaf ons Pidgin English (mengtaal van de plaatselijke taal en Engels) en heeft nog contacten met haar moederland. Aloysius toont ons de weg en neemt ons mee naar de parking. Daar nemen we twee auto's en rijden we richting het Guesthouse. Onderweg krijg ik de eerste indruk van Kameroen. Kinderen die bedelen aan het rode licht, auto's die door het rode licht rijden, omdat het gevaarlijk is 's nachts, dronken mensen op straat, geen wegmarkeringen. Ik wil de stad morgen zeker in het licht zien! Ik ben benieuwd naar meer.

Aangekomen in het bewaakte guesthouse en ontvangen door een vriendelijke, Nederlandse dame. Het guesthouse heeft een zwembad waar we nog even met onze voeten in ploeteren voor we de eerste slaap in Kameroen kunnen vatten. Ik slaap met Paulien in een dubbel bed,waar ik mijn muggennet rond span. Het lijkt erg idyllisch en romantisch, enkel rozenblaadjes ontbreken! Het is warm, maar gelukkig zorgt de airo voor frisse lucht. Ik ben blij dat we hier de eerste nacht slapen en ook morgen kunnen vertoeven, voor we doortrekken naar de stageplaats.

Ik zit hier nu wel, maar besef niet goed dat het voor zes maanden zal zijn. Alles lijkt nog heel irreëel, maar al snel zal dat veranderen denk ik.

Ik lees af en toe ook berichten in het boek dat ik van Lien kreeg, het boek waar veel mensen iets inschreven tijdens de kaas-en wijnavond tvv het project, hier in Kameroen. Het doet me deugd de berichten te lezen ! Ik zal ze zeker meermaals ter hand nemen en ook gebruiken in moeilijke tijden! MERCI. Aan Lien Bex: Ik heb je andere boekje ook al open gedaan en al enkele dingen genoteerd! De fotoboekjes die ik kreeg zijn tot nu toe niet geopend, ik open ze op speciale momenten! Gezin; Bedankt voor de leuke foto-kader-schrijfbord-ding, het doet deugd mijn familie mee in Kameroen te hebben!

Donderdag morgen (3 november) zijn we vroeg opgestaan om vanuit Douala naar Bamenda te rijden. 7 uur op een bus door Kameroen. Prachtige natuur, een vrouw die vooraan in de bus liederen voor God zingt en daarna heilzame spullen verkoopt, twee stops, weinig wc's en veel slaap.

We komen rond 16u00 aan in Bamenda, maar er zijn geen zusters te zien. We zouden zuster Liliane moeten bereikt hebben vandaag, maar tevergeefs, we konden haar niet bellen. We proberen verschillende kanalen om een oplossing te bedenken, en de man van de busorganisatie helpt ons. Hij brengt ons naar de St Francis zusters van Bamenda. Een mooi verblijf en erg lieve zusters! (Bedankt, want het werd al donker en we zouden niet meteen buiten willen slapen...) We eten hier een heerlijk maal en ik moet op een aparte kamer slapen. Het deed me denken aan het zoeken naar een slaapplaats op tweedaagse met de chiro, maar dan in Kameroen

Na deze nacht reizen Paulien en ik door naar Bafut. Een taxi haalt ons op en we rijden ongeveer drie kwartier door een mooi landschap. Overal palmbomen, bananenbomen, groen en tropisch uitzicht. We rijden nu niet meer op een geasfalteerde weg, maar op rood-bruine-zandweg. Alles is nog hard, en er zijn putten in de weg met water. Als het droogseizoen is (binnenkort) zal het hier erg stoffig zijn.

Als we aankomen is zuster Petra ons aan het opwachten in SAJOCAH, het centrum waar Paulien en ik zullen werken. Mannekes, iedereen groet ons en heet ons welkom (You're welcome!) De zuster neemt ons mee naar 'een typische Afrikaanse familie', zoals we gevraagd hadden. De taxi moet ons brengen, want het is onmogelijk om met onze bagage verder dan een kilometer te lopen.

Mijn familie bestaat uit 7, 8 of was het nu 9 personen? Er zijn kinderen, ouders, kleinkinderen, grootouders, halfzussen, maar vooral lieve mensen in het gezin aanwezig. Allemaal in de weer voor ons en een beetje verbaasd dat we bij hun willen wonen. Ik leef een beetje zoals op kamp, maar dan zes maanden lang.

Wist je dat;

-Ik buiten naar de WC ga en moet mikken in een gat ter grootte van ongeveer een La Vache qui rit-doosje?

-We een erg vriendelijke Nederlandse groep uit Dordrecht leerden kennen en mevrouw Gonnie die al tien jaar mooi werk levert in de regio? Door hen werden we ook op een lekkere, belangrijke lunch uitgenodigd.

-er nog zoveel te vertellen valt, maar niet alles op een blog kan?

-het nog erg hard aanpassen is aan alles?

-Ik soms denk wauw, zalig! en andere momenten, oh my god! Waarom deed ik dit?!

-ik al een muis in mijn kamer zag (en een vlieg en een mug en een kakkerlak)

-ik een tweepersoonsbed heb met een muskietennet?

-ik jullie wel mis!

-ik al met 8 in een toyota corola heb gezeten, je weet wel zo'n standaard auto dat geen busje is!

-We al enkele Kameroense specialiteiten hebben gegeten?

-de kindjes ons graag aanraken en lachen als ze voorbij lopen?

-iedereen 's morgens 'goodmorning' zegt?

-iedereen 's middags 'good afternoon' zegt?

-ik al een mis bijwoonde van ongeveer twee uur lang?

-ik mee met het koor repeteerde?

-ik al gevoetbald heb? (ja, ik!)

--...

En voor wie mij af en toe iets leuk wil zenden:

Kameroens nummer: 773 05 746

Ik kan zelf geen berichten sturen naar België (vreemd!), maar blijf het proberen! Mama en/of papa, kunnen jullie naar Belgacom bellen om te vragen of ze mijn Belgisch nummer willen activeren in Kameroen, blijkbaar moet dat!?! Ik heb geen bereik en Karlien had hetzelfde voor, ook bij Pay and Go.

Voor briefjes, kaarten en vooral ook voor Bobonne die er vaak naar vroeg, mijn adres:

SAJOCAH

Sister Petra (for Jasper Vanden Bempt)

Mambu Bafut

BP 2177, Bafut

NWR Cameroon

(het zal wel even onderweg zijn, dus kerstkaartjes, nu verzenden ;))

Voor leuke verhalen vanuit een vrouwelijk standpunt:

www.paulienvervoort.reismee.nl

Zo da wast denk ik!

(sorry voor het lange blogbericht, maar ik had teen en tander te vertellen ;))

Heel veel lieve groeten uit Kameroen,

JASPER (aka White man)

Benefiet, u was geweldig!

Tijd voor een nieuw blogbericht... (eindelijk, hij post nog eens iets!)

‘T'is hier echt gezellig', ‘Veel mensen en toch is't rustig', ‘Amai, ik heb teveel kaas', ‘Wanneer vertrek je nu juist?', ‘Waar ligt Kameroen?', ‘Jappe, ik vind het super jammer, maar ik ben ziek en kan er niet bijzijn.' ‘Voor hoelang blijft ge?', ‘Zijn de mensen daar zwart?', ‘Voor mij ne koffie alstublief','Heeft u mama die allemaal zelf gemaakt?', ‘Tzijn toch mooie stofjes!', ‘Goeiendag en bedankt he!' ‘En seg, Prettig kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar!' ... zijn maar enkele quotes van een - voor mij - zeer geslaagde benefiet/afscheidsavond. Veel vrijgevigemensen, lekkere kaas, goeie wijn,... en alles - tot zover ik weet- vlot verlopen. Momenteel is de schatbewaarder (papa) bezig met het tellen van de opbrengsten,kosten,winst, verlies en al wat je wil. Na afrekening van verschillende facturen kan je hier lezen wat het uiteindelijke winstbedrag is! (Maar dat er winst is, is zeker!)

Toch nog even gebruik maken van dit mediumom enkele mensen extra te bedanken voor de hulp! Mama en papa voor de organisatie, voorschieten van financiële bedragen en helpen tijdens de avond en verder een hele grote ‘BEDANKT!' aan Marie, Niel, Elisabeth, Jade, Bruno, Loes, Eva, Annelise, Lina, Lien en de Waere voor het helpen tijdens de avond(spits), het verstrekken van hulp voor en tijdens de avond. En ook u, als aanwezige, merci! Ik ben blij u nog gezien te hebben.

Na de voorbereidingslessen en de benefiet komt nu het echte werk er aan. Ik zit in de laatste rechte lijn richting Kameroen en eerlijk gezegd is dat voor mij het belangrijkste ‘hot'item van het moment. Zelfs een regeringsvorming kan me momenteel niet boeien...Tijd om onze valiezen te pakken, pilletjes te kopen, vriendenetentjes te organiseren, onderbroeken te strijken en (afscheids)feestjes af te schuimen.

Wij trekken naar Kameroen en ‘Wij' dat zijn zes Vlamingen die de opleiding BaNaBa (bachelor na bachelor) Internationale samenwerking Noord-Zuid volgen aan de KHLeuven. Twee maanden lang werden we voorbereid, kregen we opleiding, getuigenissen uit het zuiden en denkkaders waarmee we aan de slag kunnen in het Zuiden. Nu is de tijd rijp om die langverwachte ‘zes maanden stage' aan te vatten. Anderen trekken naar Senegal, India, Sri Lanka, Brazilië en Guatemala. Wij gaan met zes richting Kameroen en zullen per twee in een project werken. Karlien en Elise zullen lesgeven in Shisong (ongeveer 4 uur van Bafut) Thea en Sarah zullen werken in een klein dorpje, Djottin. Paulienen ik zullen werken in een revalidatiecentrum in Mambu, Bafut.

Na heel wat wikken en wegen heb ik nog niet zolang geleden samen met mijn reisgenoten het vliegtuigticket kunnen boeken. Het had heel wat voeten in de aarde, beslissingen werden afgewogen en uiteindelijk werd een dikke knoop doorgehakt. We vliegen op 1 november 2011, 's morgens, met het vliegtuig naar Zurich, om daar verder te vliegen naar Douala, economische hoofdstad van Kameroen. Daar zullen we twee nachten verblijven in een guesthouse. Zo kunnen we aanpassen aan het klimaat en op rust komen van de lange reis, vooraleer we naar onze projecten trekken. Vanuit Douala moeten we nog acht uur rijden naar Bamenda. Van daaruit rijden Paulien en ik naar Bafut (ongeveer nog 1 uur).

TIP OM MIJ TE VOLGEN: Schrijf je in (rechts) met je e-mailadres! Zo krijg je automatisch een e-mail wanneer ik een nieuw bericht heb gepost! Reacties en verhalen uit België zijn ook meer dan welkom! Geheime verhalen kan je sturen naar jaspervandenbempt@gmail.com!

Lieve groeten, voorlopig nog uit het koude België, misschien tot één dezer en anders tot op mijn blog!

JASPER. JAPPE.

Cameroon, here I come!

t'Is bijna van da... Ik zen er vandoor... Nog even afwachten en dan begint een groot avontuur! Time to say goodbye! A go go waka Kamerun!

Begin november trek ik voor zes maanden naar Kameroen. Ik verlaat mijn veilige thuishaven, Leuven, in het kader van een bijkomende opleiding (bachelor na bachelor, internationale samenwerking Noord-Zuid, KHLeuven) Ik zal er in een revalidatiecentrum werken voor kinderen en volwassenen.

Om wat extra centen, voor het project, mee te nemen, maar vooral om je nog een laatste keer ‘Goeiedag!' te zeggen, ben je van harte uitgenodigd op een kaas - en wijnavond. De opbrengst van de benefiet gaat integraal naar het project ter plaatse. Wat we er exact mee doen, kan ik nog niet vertellen, maar dat kan je zeker lezen op mijn blog http://www.jasperinkameroen.reismee.nl/. Daar zal je trouwens ook andere reisverhalen vinden en reacties kunnen posten. Doen dus!

Dit alles gaat door op zaterdag 22 oktober 2011 tussen 18u00-23u00 in de
parochiezaal van Egenhoven, Doleegstraat 6, 3001 Heverlee.

Om genoeg kazekes (12 euro/persoon) te voorzien, graag een bevestiging en aantal naar jaspervandenbempt@gmail.com. Dit alles ten laatste op vrijdag 14 oktober 2011 (inschrijven verplicht). Drank kan je ter plaatse bestellen en à volonté drinken. Als je alleen iets wil komen drinken, zeer welkom!

Bye! See you!

Jasper. Jappe.