En toen werd Ngwa weer Jasper.

'Tel je de honderden dagen, duizenden uren? Tel je miljoenen seconden achter elkaar? Tel je de honderden dagen, duizenden uren? Wat maakt een leven, hoe meet je een jaar? In dromen, in daden, in nachten, in koppen koffie? In meters, in geld, in vrijen of strijd? Nee, tel niet in honderd of duizend, niet in miljoenen, meet in seizoenen van liefde je tijd.' (Seizoenen van liefde, musical RENT)

Ik schrijf 11 januari 2011. Op die dag het eerste verkennende gesprek met de coördinator van de BaNaBa Internationale samenwerking Noord-Zuid aan de KHLeuven. Ik heb een wild plan om een half jaar in een ander land te leven, werken en wonen. Zou ik dat wel durven? Zes maanden, zolang?! En die andere taal, ga ik dat wel kunnen? In het begin eigenlijk geïnteresseerd in Senegal en Congo. Een veel te stomme reden koos ik om het andere land in Afrika, Kameroen, uit te sluiten. In Senegal en Congo spreken ze Frans en ik ging ervan uit dat mijn Frans toch net iets beter is dan mijn Engelse kennis.

Uiteindelijk beslis ik om binnen Afrika (want Afrika is geen land!) te focussen op een project, niet het land. Het project dat mij erg aantrekt, kies ik. Een revalidatiecentrum voor kinderen en volwassenen in Kameroen is de uitverkorene. Kameroen? Hmm... ja misschien... Even wachten... Maar ja! Ik ga ervoor.

Ik schrijf 23 april 2012, meer dan een jaar later en de lange reis is bijna over. Ik heb er geen seconde spijt van. Hoewel ik niet meer dagelijks in het oorspronkelijke project werk, kan ik terugblikken op een ervaring om 'U' tegen te zeggen. Ongelofelijk. Geweldig. De eerste weken van het verblijf zou ik deze woorden nooit uitgesproken hebben. Ik vond het helemaal niet zo geweldig. Ik vond het zeker niet ongelofelijk. Maar nu spreek ik anders. Iets bepaald heeft me geraakt, waka waka Afrika? Het zijn de leukste momenten die ik onthoud en toch zijn het niet alleen geweldige momenten en herinneringen die ik overhoud. Er waren ook stomme momenten en dagen waarop ik liever thuis was dan in een zon-gedroogde-stenen huis in Kameroen ver weg van de vertrouwde omgeving. Maar ik kan wel besluiten dat de leuke momenten en Amai!-ervaringen veel meer aanwezig waren dan de andere, en gelukkig maar.

Kameroen, Ik was hier Ngwa. Ik was hier de blanke. Ik was hier de vreemde. Ik was hier degene die niet altijd wist hoe zich te gedragen. Ik was hier soms gelukkig met een stukje België in Kameroen. Ik was super blij met een stukje chocolade. Ik was hier met Paulien. Ik was hier leerkracht. Ik was hier een deel van de familie. Ik was hier een frequent misganger (en bijna pastoor...) Ik was soms gefrustreerd. Ik was vaak verbaasd. Ik was verwonderd en blij. Maar vooral, ik was hier graag. Wauw, bedankt dat ik dat mocht meemaken.

Ik weet niet hoe het zal zijn om jou terug te zien. Ik weet niet hoe het zal zijn om straks terug thuis te slapen. Ik weet niet hoe ik zal reageren op alles. We zien wel, op't Afrikaans ritme zeker? Waka waka Afrika!

Lieve mama en papa, familie en vrienden, Ik kijk er heel hard naar uit jullie terug te zien. Het gaat een dubbel gevoel zijn. Blij om er weer bij te zijn, maar ook jammer dat het afgelopen is. Ik ga nieuwtjes gemist hebben, maar die kunnen jullie me vertellen. Ik ga muziekhits gemist hebben, maar de aspifuif op 4 mei zal me updaten. Ik heb de familie-bijeenkomsten gemist. Ik heb nieuwe relaties gemist, tijd om me daarover alles te vertellen. Ik heb nieuwe zwangerschappen (!) gemist (ondertussen al drie! Proficiat aan de makes en pakes!). Ik heb kerst en Nieuwjaar gemist, maar volgend jaar is dat ongeveer terug hetzelfde. Ik heb het fietsen naar Leuven voor één of andere afspraak gemist. Ik heb de snoepdoos van bobonne gemist, maar die zal wel terug aangevuld zijn... Ik heb soms het alleen zijn gemist. Maar vooral heb ik jou, jij, jij daar! gemist. Tot snel.

Lieve Kameroense familie, ik zal jullie nooit vergeten. Ik hoop jullie ooit nog eens te zien. Ergens. God bless you all, jullie verdienen het. Echt. Beste Mary Stella, mama Kameroen, bedankt voor al de goede zorgen, de bezorgdheid en de blik die je me liet werpen op jouw leven als Kameroense vrouw, voorzitster van 't koor, moeder, echtgenoot, kokkin, lacher en sociaal geëngageerde vrouw. Jij was echt groot in iets kleins. Thank you.

Ik verlaat Bafut op 25 april, en ga voor het vertrek naar België nog een city-trip maken in Yaoundé, de hoofdstad. Samen met Paulien, Sarah, Thea, Karlien en Elise sluit ik dit avontuur af in Douala (in een Katholiek guesthouse, hoe kan het ook anders...) Op 30 april 2012, 5u15, landen we normaal gezien op Zaventem. Be there! ;) (Na dit bericht waarschijnlijk weinig of niet meer beschikbaar op internet, je kan me nog bereiken op 733 05 746 of vanaf 30/04 op 0478 59 15 77)

Nog meedelen dat na de liedjesboeken, tekstboeken voor school, cementzakken, wereld- en ICTkaart meer dingen werden gekocht met het overige benefiet geld. Geniet mee!

• Een schommel voor SAJOCAH.
• Een wip voor SAJOCAH (beiden gemaakt door de technische dienst van het centrum.)
• 12 aangepaste banken voor kinderen met een visuele beperking in de lagere school van Mambu. Dit project kwam tot stand dankzij Paulien, mijn duopartner. Als resultaat van het onderzoek dat ze hier voerde, kon ze een aanpassing doen van de huidige situatie van de kinderen in de school. De banken krijgen een lade, waar de kinderen hun braillepapier in kunnen steken. Zo moeten ze niet altijd heen en weer lopen naar een ander lokaal om braillepapier te halen.
• Een pen en noteerschriftje voor elk kind in de lagere school van Mambu en Mankanikong. Dat zorgt voor een totaal van 500 pennen en schriftjes. Deze worden in september, begin van het schooljaar, uitgedeeld.
• Een koek als afscheid voor elk kind in SAJOCAH en de lagere scholen van Mambu en Mankanikong.
• 'T is toch veel dat je er mee kan doen he! Allemaal nog eens een heel dikke merci!

Ik wil ook al de mensen die mijn avontuur gevolgd hebben bedanken. Een mail, sms, brief, kaartje, filmpje, postpakket, fotoreportage, reactie op de BLOG, bericht op facebook, etc. Het zijn zo'n dingen die ervoor zorgden dat mijn Belgische batterijen zo nu en dan eens opgeladen werden. Heel erg bedankt daarvoor.

En tenslotte nog dit: 'ex toto corde', uit heel uw hart ,want zo leefde ik hier.

Fulofo, slaapwel en tot ziens?!

NGWA JASPER VANDEN BEMPT

Climb every Mountain

Een verhaal. Het gaat over een groen monster dat leeft in een moeras hier heel ver vandaan (Hoop ik toch). Zijn naam: Shrek. Hij moest voor Prins Farquaad op tocht om een prinses te redden uit een hoge toren in een groot kasteel, bewaakt door een vuurspuwende vrouwtjesdraak. Als Shrek de prinses bij de prins zou brengen, zou Farquaad ervoor zorgen dat al de sprookjesfiguren het moeras van Shrek zouden verlaten. Dat is een makkie voor Shrek. Even naar dat kasteel. Even die prinses redden. Even terugkeren. En even de prinses afleveren aan de prins. Het is zoals een berg opklimmen. Maar zo is het nu even niet gegaan... Shrek werd verliefd op de prinses en uiteindelijk leefden ze nog lang en gelukkig. Je weet wel hoe dat gaat met sprookjes. Op dit moment voel ik me in Kameroen een beetje zoals Shrek. De berg voor een groot stuk overwonnen. Momenteel bevind ik me op de top, maar weldra moet ik terug afdalen, me naar beneden laten glijden. Kameroen was maar voor 'even'. Ik ging 'even' zes maanden op een lange tocht. ('Ik kom terug hoor!' en ''Zolang is dat toch niet?' en 'Na zes maanden sta ik hier weer!'...) Ik dacht naar Kameroen te komen en daarna terug naar huis te keren, zonder meer. Hoe hard ik me ook voorbereid had op deze lange reis, op één ding had ik me niet voorzien. De terugkeer naar België. Het afscheid nemen van een familie die deze wildvreemde, blanke zes maanden in hun huis, familie, leven, gezin heeft laten binnendringen, gluren, kijken en beleven. Mijn blik op Afrika zal nooit meer hetzelfde zijn. Als het over Afrika gaat en zeker over Kameroen, zal ik altijd aan mijn familie en leven hier denken. Het echte leven van deze mensen zal ik nooit helemaal kunnen begrijpen, vatten en zelf kunnen beleven, maar ik heb het wel zoveel mogelijk geprobeerd. Als westerling kwam ik hier ook, steeds met de idee, 'Het is maar voor zes maanden'. Daarna keer ik terug naar huis en begint mijn luxeleven gewoon opnieuw (Bij mijn thuiskomst zal er trouwens ook digitale TV beschikbaar zijn!). Hun leven gaat hier door. Ik ben nu al benieuwd naar hoe het afscheid zal zijn...

En dan naar een andere mountain. MOUNT CAMEROON. Deze berg meet 4095 meter (En daarmee de tweede hoogste berg van het continent, na Kilimanjaro. Maar wel de hoogste berg van West-Afrika!) Lees verder en dan weet je welke hoogte ik bereikte, neen ik ben niet tot de top gegaan. Maar trots mag ik wel zijn! Ik heb iets zeer magisch bereikt. 'De mount' zouden we al beklimmen begin februari. Het is wel even anders gelopen... Hieronder een blik achter de schermen van het planproces.

Plan 1: Priester, Paulien en ik beklimmen de mountain begin februari 2012. Volgens de priester heel gemakkelijk, geen voorbereiding nodig. Je kan er op met gewone schoenen en je passeert verschillende dorpjes. Je zal ook olifanten en ook andere wilde beesten zien... Wij natuurlijk laaiend enthousiast, we gaan ervoor! Een gids die ons op de berg neemt is ook niet nodig. Plan 1 is ook om hut 3 te bereiken en van daar naar de top!

Plan 2: Begin februari lukt niet. We stellen het uit, want er is iets tussen gekomen. Het regent, de priester kan niet, de auto is stuk,... ondertussen al wat vergeten welk probleem er was.

Plan 3: We moeten eerst nog een aantal andere kleine dorpjes in Bafut bezoeken, volgens de priester om te oefenen voor de Mount. (Moesten we dit doen? Dat was het plan toch niet in den beginne?) Dit gaat uiteindelijk ook niet door, dus de mount wordt volgende week wel beklommen (zonder training...)

Plan 4: Misschien gaan we deze week niet naar de mount! We wachten op antwoord van Italiaanse vrienden van de priester die op bezoek komen (dat wist hij een week geleden ook niet zeker?). Hij is er zeker van dat zij ook de mountain willen beklimmen, maar moet toch nog op bevestiging wachten voor alle zekerheid.

Plan 5: De Italiaanse vrienden willen dan toch liever hun week in Bafut spenderen en niet naar de berg gaan. Op naar een volgend plan en volgende week om de berg op te klimmen.

Plan 6: We gaan in de week na de komst van de Italiaanse vrienden. (En we gaan nog steeds naar hut 3, naar de top!)

Plan 7: Oei, Er moet nog overlegd worden met de andere priesters... of het wel mogelijk is om de parochie te verlaten.

Plan 8: Maandag 8 maart 2012. Priester vertelt ons dat er teveel werk is in de parochie. Hij wil het niet meer uitstellen en stelt voor dat wij met 'Pa Young' meegaan. Een gepensioneerde leerkracht/directeur die een tijd in Buea (stad aan de voet van de berg) heeft gewoond. Zijn vrouw en kinderen wonen daar trouwens nog altijd. Handig, want we kunnen zo bij hen blijven logeren. Alles lijkt geregeld, maar als we voor het eerst PA zien, moet de priester nog vragen of we de berg op kunnen. Heuh?! We dachten dat alles geregeld was?! Gelukkig is PA ondernemend en belt hij meteen zijn dochter in Buea om alles te regelen. PA vertelt ons ook dat we een slaapzak nodig hebben, dikke kledij, een wandelstok, handschoenen,... Dus een heel ander plan dan in 'plan 1'. (We plannen nog steeds naar hut 3 te gaan!)

Plan 9: Pa Young gaat niet met ons mee. Hij zet ons wel op weg naar Buea en zal alles regelen vanuit Bafut met zijn jongste dochter, Olivia. Zij zal zeker meegaan tot hut drie!

Plan 10: Woensdag 14 maart 2012. Pa Young brengt ons naar het busbedrijf en vertelt dat zijn dochter hoogstwaarschijnlijk niet mee zal gaan (wijzing in de plannen...). PA schrijft alles zorgvuldig op een briefje. 1. Bel Olivia als je aan de junction Douala-Buea bent. 2. Bel Olivia als je de rivier oversteekt. 3. Olivia pikt je op aan de bushalte. 4. Olivia neemt je mee naar het huis op Signal Hill 5. Je slaapt in het huis. 6. Je staat op en vertrekt om 6u00. 7. Bel mij als je op de top staat. 8. Bel me terug als je beneden bent. Je leest het, heel ijverig en bezorgd om ons. We moeten geen 'officiële' gids nemen. Dat is te duur. We gaan met een 'drager'. Hij zal de bagage dragen, en kan terwijl ook wat informatie geven over de streek. Een officiële gids zou alleen maar wat informatie geven over de streek... Volgens PA is een drager zeker aangeraden, omdat het zonder gewoon niet kan.

Plan 11: We komen aan in Buea. Dochter van PA gaat naar het 'toerisme'-kantoor om alles te regelen, wij eten rijst met veel peper in het huis (onze magen kunnen er niet goed tegen). Het bereiken van hut drie 'kost' 70.000 CFA (107 euro). We moeten slaapzakken, matrassen, tenten, ... meenemen + drager + officiële gids (Hoe? Dit was toch niet nodig?!) Die prijs is toch teveel, om twee dagen lang af te zien op een berg! Verandering van plan! Plan is nu om één gids te 'huren'. De buurjongens van Young's family gaan mee, zij dragen mee de zakken. We gaan naar hut 2 in één dag. We komen dezelfde dag terug, in het donker (pillamp dus meenemen!). Wij willen vroeg vertrekken, maar de buurjongens zeggen dat het niet nodig is. Ipv 6u00 spreken we af om 8u30. Bon. Alles besproken en de tocht zo goed als mogelijk voorbereid.

Plan 12: De buurjongens hebben plots iets anders te doen en gaan dan toch niet mee. Het is nu wel al 8u30, waardoor we laat zijn. De dochter van PA brengt ons naar het 'toerisme'kantoor. Daar zoeken we naar een levende ziel die ons misschien eventueel eens kan verder helpen in onze bergtocht. We moeten eerst betalen, vooraleer het kantoor naar een gids belt om af te komen. Dat was toch geregeld gisteren, dachten we?! (Dit wil zeggen dat we nog niet weg zijn...)

Plan 13: We moeten bijbetalen voor een 'drager'. De gids is 'officiëler' dan we denken en draagt blijkbaar geen bagage. Probleem is om een drager te vinden (Hij was niet 'gereserveerd' zeker?) We moeten de waterflessen ook verminderen, zoveel water is 'absoluut' niet nodig.

Plan 14: De gids is er! Na veel wikken en wegen draagt de 'officiële' gids dan toch één zak voor ons. Paulien en ik wisselen af met de andere zak. We kunnen wel al het water meenemen! Eindelijk vertrokken, klaar om hut twee te bereiken. (de tocht zou zes uur duren en iets minder in het afdalen...)

Plan 15: We bereiken na drie uur de hut tussen hut één en hut twee, the new hut! De gids zegt dat het nog drie uur te gaan is naar hut 2. Ok, in totaal zijn dat dus zes uur stijgen (zoals beloofd). We zitten op schema, denken we. Toch zijn we vermoeid (ahja, we hadden niet getraind, het zou gemakkelijk zijn...) In de klim naar hut 2 meldt de gids ons ook dat je moet bijbetalen als we niet voor 18u00 terug zijn. Euhm, WA?! Als je om 10u00 vertrekt. Plus zes uur (10u00+ 6u00= 16u00). Dan is het vier uur in de namiddag. Als je dan nog moet afdalen, ben je nooit never jamais voor 18u00 terug beneden. Zover waren wij (en hij waarschijnlijk ook!) Hij dacht dat we ervaren stappers waren... We gingen voor hem te traag (zei hij op zijn Crocs met een knie-brace...) Volgens zijn berekening zouden we er als 'ervaren stappers' zes uur in totaal (IN TOTAAL!) over doen. Geïrriteerd zeggen we dat het niet fair is dat hij dat nu pas zegt. Hij wist op voorhand toch ook dat we nooit voor 18u00 beneden zouden zijn? Achja.

Plan 15: Dan maar niet tot hut 2. De 'magic tree' is het ultieme plan. Een boom die boven de boomgrens van 2000 meter groeit. Als we die bereikt hebben is er nog voldoende tijd om terug af te dalen en voor 18u00 Buea te bereiken. Boven op de berg planten we een geïmproviseerde, Belgische vlag (gemaakt met een zwart zakje, bananenschil en een stuk rood plastiek.)

Uiteindelijk als we terug beneden zijn vertelt de gids dat we het goed gedaan hebben. In het verleden is er, volgens hem, nog maar één toerist die hut twee bereikte in één dag. EUHM? Wa? En dat zeg je nu pas?! Man!

Uiteindelijk, na 15 verschillende plannen is het ons gelukt, 2400 meter hoog! It is not easy but 'that's how it is'! Wij hebben het gehaald tot 'de magic tree' en is dat ook geen prestatie? Zware en vermoeiende dag, maar wel heel fijn.

Tenslotte wil ik in dit blogbericht mijn medeleven betuigen aan al de getroffen ouders, familie en vrienden van de slachtoffers van het busongeval in Zwitserland. Ik wens ouders, broers, zussen, familie en vrienden van de slachtoffers van de school in Lommel en van de Sint Lambertusschool in mijn thuis-dorp, Heverlee, veel sterkte toe in deze verdomd moeilijke dagen.

Heel veel liefs en tot binnenkort.

Ngwa-Jasper

Quizke

Voor de liefhebbers een quiz die ik in eerste instantie maakte voor Elke en Astrid, nu kan iedereen er van profiteren! Stuur je antwoorden naar jaspervandenbempt@gmail.com en kom te weten of je me wel goed gevolgd hebt tijdens mijn trip! Veel succes!

Ngwa-Jasper

Hieronder enkele regeltjes:

• 1. Lees de vragen aandachtig!
• 2. Als je deze regel leest, is het verboden de BLOG nog eens opnieuw te lezen!
• 3. Gebruik geen enkel hulpmiddel (woordenboek, internet, encyclopedie,...), zeker niet de BLOG van Jasper Vanden Bempt (www.jasperinkameroen.reismee.nl). Maar waarschijnlijk heb je regel nummer twee al gelezen, dus mag je vanaf NU die blog niet meer lezen! Via speciale Kameroense spionnen houd ik jullie tijdens het invullen van deze quiz in het oog.
• 4. Werk apart, individueel, alone, gescheiden, per één persoon, dus niet samen.

3,2,1, START!

Opwarmen...

1. Wat is de hoofdstad van Kameroen?

A. Yaoundé B. Douala C. Bamenda

2. In welk jaar werd Kameroen onafhankelijk?

A. 1950 B. 1960 C. 1961

3. Wat zijn de twee officiële gesproken talen in Kameroen?

4. Hoe heet het vakantie-oord waar ik met Lien en Paulien op vakantie ging?

A. Limbe B. Buea C. Kribi

5. Geef drie jongensnamen en drie meisjesnamen die erg bekend zijn in Mambu, het dorp waar ik woon.

6. Welk auto-merk zie je hier dagelijks en erg veel?

7. Wat betekent 'Ma Congo'?

8. Hoe snel wil ik Jasper terug zien als hij in België is?

9. Welk Belgisch nieuws haalde het Kameroense journaal? (meerdere antwoorden mogelijk!)

A. Aanslag in Luik B. Elio Di Rupo premier C. Fochplein wordt Pieter De Somerplein D. België heefteindelijk een regering. E. Paulien stapt uit THUIS. F. Vlees uit de Ardennen in een kookprogramma G. Busongeval in Zwitserland.

10. Hoeveel geld bracht mijn benefiet 'Cameroon, Here I come' op?

A. 1415,50 euro B. 1451,10 euro C. 1457,60 euro

11. Hoeveel woog ik de laatste keer toen ik op een weegschaal stond?

A. 60 B. 62 C. 57

12. Ik zag ooit een kind met een grappige t-shirt. Opschrift was:

A. Sonja, Paaldans.be B. Nadia, Paaldans.be C. Veronica, Paaldans.be

13. Hoeveel Kameroense zussen heeft Jasper (dus biologische dochters van mijn gastmama)?

A. 2 B. 6 C. 3

Beantwoord de vraag in volzinnen. (6)

Jasper verzamelde een aardig sommetje geld. Hiermee werden verschillende projecten gesteund en dingen aangekocht. Noem twee dingen die Jasper kocht met het geld. (WEGGEVER!!!)

Geef de datum van Youthday in Kameroen.

Op Youth day had ik een lelijk hemd aan. Ik voelde met twee bekende Vlamingen in één. Geef de twee namen van bekende Vlamingen. (Tip: 1 van de 2 is reeds overleden...)

Schiftingsvraag: Hoeveel mensen lazen mijn laatste BLOGbericht op het moment dat ik deze quiz verstuur? (Een gemiddeld aantal is 200)

957.726 keer BEDANKT!

Beste sponsor, sympathisant, vriend, vriendin, meisje, jongen, familielid, kind en volwassenen, maar vooral:

Beste kaasfretter,

U heeft gegeten en gedronken, gelachen en hopelijk niet geweend. U bent met velen gekomen. Even geleden (als in vorig jaar!) nodigde ik u uit op de benefiet 'Cameroon, Here I come.' Een gezellige afscheidsavond in oktober waar ik met volle teugen van genoten heb, hopelijk u ook. Het geld wordt besteed in het project waar ik zou werken. Aanvankelijk enkel SAJOCAH, het revalidatiecentrum voor kinderen en volwassenen. Nu ik niet enkel in dat centrum werk, vond ik het ook nuttig om de schoolgemeenschap te steunen. Maar daarmee is de kous niet af. Ik wil dat u weet wat ik met die opbrengst heb gedaan. Met trots kan ik u melden dat we, samen, de som van 1451,10 euro verzameld hebben. Als ik het omreken naar CFA lijkt het trouwens nog meer. Het gaat dan over een som van 957.726 CFA! Ik bedank u, kaasfretter, maar ook mensen die een sponsoring deden achteraf. Ongelofelijk. En daarmee kan je wat doen in Kameroen!

Ik koos ervoor om verschillende, kleine projecten te steunen. Altijd in samenspraak met een lokale partner bekeek ik wat goed zou zijn voor de verschillende projecten. Hieronder een overzicht.

De bouw van een nieuw schoolgebouw in Mankanikong is begonnen. Tot nu toe zit klas twee in een geïmproviseerde klas achteraan in de kerk. De kleuters zitten bij klas één en klas drie en vier zitten ook samen in één lokaal. Hoog tijd dat er een nieuw gebouw komt. Er worden twee nieuwe lokalen gebouwd, alsook een directie-kantoor en kleine bibliotheek. De bouw startte op maandag 13 februari 2012 en zal (hopelijk) voor het regenseizoen (en dus ook voor mijn vertrek hier) klaar zijn. Het is geweldig om de evolutie van zoiets te zien. Het gaat echt heel snel. Momenteel zijn de funderingen klaar en weldra start men met het opbouwen van de zon-gedroogte-leem-blokken. Ik kocht cement voor het gieten van de funderingen en het bouwen van de blokken. Is dat niet mooi? U heeft voor de fundering, de steun, van een nieuw schoolgebouw gezorgd. In naam van alle PTA-leden(parents teachers association) bedank ik u met heel mijn hart.

Ik weet niet of u het al weet, maar het verschil tussen de schoolgebouwen in Mambu (waar ik woon) en Mankanikong ( waar ik twee dagen per week les geef.) is groot. Mambu-school is een -naar Afrikaanse normen-erg mooi uitgebouwde school. Deuren kunnen op slot, er zijn traliën voor de vensteropeningen, er is een kantoor voor de directie, een bibliotheek, een waterkraan, toilet,klassen zijn voorzien van de basis didactische materialen. En dat laatste is niet aanwezig in Mankanikong. Ik kocht voor de klassen daar een grote wereldkaart, kaart van Kameroen en een grote kaart die gebruikt wordt in de lessen computer. (De kinderen van Mankanikong hebben geen computers, omdat er geen electriciteit is... Ze moeten dus 'computer' leren op het bord en via foto's en afbeeldingen op die aangekochte kaart...)

Ik kocht vijftien 'National Hymnes' die de koren uit het dorp kunnen gebruiken. Het zijn zangboekjes die wekelijks gebruikt worden tijdens het zingen van de misviering. Er zijn verschillende koren, die op verschillende momenten repeteren, maar niet elk koor heeft zijn eigen voorraad zangboekjes. De boekjes die werden aangekocht zijn nu van de parochie en elk koor kan ze 'ontlenen' op het moment dat ze die nodig hebben.

Voor Mankanikong heb ik onlangs 30 boeken 'Leaders in French' gekocht. Tot nu toe geen enkel boek in de school te bespeuren. Het zijn boeken die in de school blijven en uitgedeeld worden tijdens elke les Frans. Enkel de leerkracht had een boek Frans, tot nu...

Voor Mambu school kocht ik vijftig handboeken voor het 'leren lezen'. Boeken die eigenlijk in klas 1,2,3 en 4 gebruikt worden, maar de directrice fluisterde me toe dat ook klas 5 en 6 ze zal gebruiken, omdat er kinderen zijn die daar nog niet kunnen lezen!

Voor de kleuterschool in Mambu liet ik twee houten tafels en stoelen maken. Door een groeiend aantal kleutertjes was er een hoge nood aan extra zit-mogelijkheid. De twee tafels zijn al klaar, de stoelen zijn op komst.

En dan nog is het geld niet op! Er zijn nog meer plannen. Een order voor schriftjes en balpennen voor elke leerling is reeds geplaatst. Wordt zeker vervolgd!

Met heel veel groeten en nog eens van harte,

>Jasper<Ngwa>Jappe<Jappie>

Wat één...

Wat één dag! Op 11 februari is het youth day in Kameroen. Heel het land op zijn kop, incl. mezelf. Een dag eerder vraag ik na om welk uur het begint. '8u00' zegt de leerkracht. Maar mij hebben ze hier niet meer liggen. Ik vraag: 'Neen, om welk uur BEGINT het'. Waarop ze lachend '11u00' antwoord. Naar jaarlijkse gewoonte laten de leerkrachten per school een uniform maken. Ik doe mee met Mankanikong. Ik vertrouw op de goede smaak van de Kameroener en wil me niet moeien met welke stof ze kiezen. Alhoewel. Ze laten me een klein stukje roze stof zien. Ik laat verstaan dat ik toch geen grote fan ben van 'roze', waarop ze het stukje stof op mijn arm leggen en constateren dat het absoluut waar is wat ik zeg. Die kleur past niet bij mijn blanke huid... Ze gaan voor rood. 'YES!' denk ik, het gaat mooi zijn! Als ik het hemd uiteindelijk krijg, had ik me misschien nog meer moeten moeien met het uitkiezen van een gepaste kleur/stof/model. Het hemd is vervaardigd in rood, glanzende stof, afgewerkt met een bloemenmotief, dat ook in het kleed van mijn vrouwelijke collega's zit. Het hemd is te lang en te breed. (Dat geeft me natuurlijk wel de kans om wat aan te dikken...) Ik vind het niet om aan te zien en voel me Felice, Balthazar Boma en een gigolo in één. Check zeker mijn foto-album, je zal wel zien.... Ik ben wel blij dat ik positieve reacties krijg van mijn familie 'It is beautiful!', 'Wauw you look great!'. Met mijn zwarte broek en slangenleerschoenen zal ik er opperbest uitzien volgens één van mijn zussen. En hoewel ik het echt niet ok vind, toch pas ik bij de andere leerkrachten en voel ik me een beetje meer collega en Kameroener. (Nu die witte kleur nog weg krijgen...) Vandaag is echt heel belangrijk. Het hele schoolveld wordt omgetoverd tot een schoolfeest. Er staan partytentjes met stoelen voor de genodigden (Chef van Bafut, priesters, zusters, de fon, etc.) en rond het hele veld staan tal van kraampjes met eten, snoep, drank, plaatselijke lekkernijen,... Er zijn restaurants aanwezig die met palmboom-bladeren een hutje bouwen, wat dient als geïmproviseerd restaurant, zalig. Het doet me denken aan chiro-kamp. Winkels verhuizen hun hele hebben en houden naar het plein voor deze dag. Er is veel te koop. Pof pof (soort smoutebol), ijsjes, yoghurt,vlees, pizza, taarten, cake, ei in een deeg gerold, vis in deeg, etc. Heerlijk. Bijna heel de dag gegeten en dat voor minder dan 1 euro. Om 11u00 moeten alle scholen zich voor 'de belangrijke mensen-tent' opstellen in rijen. Het volkslied wordt gezongen en de toespraak van president Biya voor deze dag wordt afgespeeld (gedubd in het Engels, want de president spreekt alleen Frans). Dit alles duurt ongeveer een uur. Al de kinderen in de felle zon, de VIPS onder een schaduw-partytentje. Maar wachten is geen probleem meer ondertussen... En dan komt het hoogtepunt van de dag. Het moment waar iedereen naar uitkijkt. Hetgeen de kinderen wekenlang hebben geoefend: Marcheren. Links Rechts Links Rechts. De leerkrachten lopen steeds naast de rij kinderen en ik doe mee met Mankanikong. Nu ik me een hemd heb aangeschaft kan ik dit toch niet laten liggen? Ik vind het spannend en heb ook wel het gevoel dat veel ogen op mij gericht zijn, maar dat is misschien maar een gevoel? Toen ik de avond voordien in de zetel zat vroeg mama Kameroen of ik geoefend had op het marcheren. 'Euhm, nee... Dat kan toch niet zo moeilijk zijn?' was mijn antwoord. Dat antwoord was voor hen voldoende om mij door de living te laten marcheren, als bewijs. En dan laat ik me niet kennen. DOEN! Links hand met rechts been en rechts hand met links been (of is het omgekeerd?). Als je erover nadenkt is het moeilijker dan wanneer je gewoon loopt. Gelach alom. Vandaag ook presentatie van de koren en traditionele dansen. Donderdag werd al een concours gehouden onder de scholen in Mambu en omstreken. De scholen die daar wonnen, mogen vandaag hun kunnen tonen aan het grotere publiek. Mankaninkong werd tweede op koor en traditionele dans. Ik had ze een klein beetje mee getraind en was ook fier dat ze zo hoog scoorden. Er is ook een kleuterwedstrijd. één kleuter per school mag deelnemen. Bij het startsignaal moet de kleuter zo snel mogelijk naar zijn kleding-stapel lopen (het lopen gebeurt dus in onderbroek.). Bedoeling is om zo snel mogelijk de kledij op de juiste manier aan te doen (Moeilijk als je een hemd met knopen hebt...) en verder te lopen naar het eindpunt. Geweldig om zien en gejoel van een heel voetbalveld.

Als Paulien en ik even moe zijn, beslissen we om naar huis te gaan. We hebben nog een etentje met de leerkrachten op het programma staan (Dit is HUN dag!) en daarvoor is er nog een receptie voor de mensen die meededen aan de 'contribution', wat betekent: geld geven voor de organisatie van deze dag. Er is net een voetbalwedstrijd begonnen, dus de receptie zal nog niet direct beginnen, dachten we. Als we terugkeren van een rustmoment in het huis moeten we 'onmiddellijk' naar de receptie gaan, want alles is al bijna op. Op amper drie kwartier dat wij thuis geweest zijn, hadden ze zo maar eventjes snel een receptie gehouden. Het is de eerste keer in Kameroen dat iets zo snel verloopt... Ik moet snel eten, want binnen een uur heb ik ergens anders een afspraak om... opnieuw te eten. De leerkrachten eten hier heel de dag niets, om zich dan 's avonds goed te kunnen vol proppen. Ik vergezel de leerkrachten van Mankanikong op hun etentje. Het is Achou en dat vind ik niet erg. Ik begin dat echt te appreciëren. Het is een soort deeg, gemaakt van plantins en jams. Je maakt er een ronde mee en in die ronde wordt gele saus gegoten, gemaakt van palmolie. Soms erg pikant, maar wel lekker vind ik. We eten het in een cafeetje, waar we dan meteen iets kunnen drinken. Na het eten zie ik een twintiger dansen met een vrouw van minimum 60 jaar. Vreemd, want zoiets kan ik me alleen voorstellen op 'open air' feestjes in Wallonië. Misschien is dat hier ok? Maar ook mijn collega's merken het op en vinden het totaal ongepast, terecht.

Wat één foto(s). Al gemerkt dat ik eindelijk foto's op mijn BLOG heb kunnen plaatsen? Neen? Ga dan maar gauw kijken! Reacties welkom!

Wat één dag! Gladys, Een vriendin van mama Kameroen vraagt Paulien en mij mee naar haar geboortedorp. Het is ongeveer twee uur rijden van Bafut. 'Om mijn moeder te bezoeken en om de theeplantage te zien.' was het antwoord op de vraag wat we zouden doen in dat dorp. Klinkt niet zo fantastisch, maar toch gaan we mee, we hebben tenslotte nog enkele dagen vakantie te goed. Gladys' broer gaat ook mee en neemt twee bevriende, Portugese mensen mee. Zij zijn hier ook voor zes maanden en werken een programma uit voor eco-toerisme in Bambui, klein gebied van Bamenda. We gaan met twee auto's; één semi-jeepke en één taxi. Het semi-jeepke neemt ook een kerkbank mee die Gladys' broer liet maken voor de kerk in zijn geboortedorp. Ik zit in de taxi bij Gladys. De natuur is prachtig. Heel anders dan in Bafut. Er zijn rotsen, bergen, geen bananenbomen, geen palmbomen,... Soms lijkt het zelfs dat we in Frankrijk aan het toeren zijn. Hier zie ik ook voor het eerst veel Kameroense koeien en paarden. In Bafut zijn die veel minder of niet aanwezig. Ook de huizen zijn verschillend. In Bafut zijn al de huizen 'bedakt' met golfplaten. Hier zijn er veel huizen met een strooien dak. Je weet wel, zoals in het clichébeeld van een Afrikaans huis en zoals het Afrikaans dorp in Plankendael. Op amper 2 uur van Bafut is de natuur al zo verschillend. Nu weet ik waarom al de reisgidsen schrijven dat Kameroen 'Afrika in het klein' is. Op de achtergrond speelt Rihanna, Westlife, Michael Jackson, P-square en zelfs RIP Whitney Houston. Heerlijke rit die verstoord wordt door een platte band. 'Ohnee, daar gaat onze dag, waarschijnlijk heel de dag wachten tot er eindelijk iemand de band komt vervangen...' dacht ik, maar dat was buiten de ervaren bandenvervanger-chauffeur gerekend. Krik naar boven, losvijzen, band afhalen, nieuwe band steken, vastvijzen, krik naar beneden en GAAN!. Zo snel was het gebeurd en we konden verder. Aangekomen worden we door een heel comité begroet. Handjes schudden en 'You're welcome' horen. Na een wandeling en bezoek aan de plaatselijke school krijgen we (hoe kan het ook anders) eten en drinken. Gladys wil daarna haar huis bezoeken (waar ze al acht jaar niet meer was geweest) en wij konden mee met haar broer om de waterval te gaan bekijken. Ik heb me hier al voorgenomen niet teveel voor te stellen. Als een Kameroener zegt dat iets 'waandefoel' is, kan dat serieus tegenvallen. De waterval zou 'Veriee Bic' zijn... Met de semi-jeep rijden we door de brousse. Ik waan me echt op een safari. Het zou me zelfs niet verbazen mocht er straks een giraf verschijnen... (helaas...) Toch kan de jeep niet helemaal bij de waterval komen, dus moeten we een stuk te voet. De waterval is prachtig, foto's volgen. Na dit alles zitten we vanachter in de open laadbak en hebben moeite om te blijven staan. Schijnbaar heeft de chauffeur niet meer door dat we vanachter zitten... En toch gaan we nog niet naar huis. We bezoeken de thee-fabriek. Ndawara Highland Thee Cameroon. Het doet me denken aan een schoolbezoek aan Coca-Cola of Duvel. Een gids leidt ons rond en toont ons de verschillende stadia in het proces van de thee-productie.

Het bedrijf is in handen van een rijke, Kameroense moslim. Het bedrijf is zo gekend dat de originele naam van het dorp quasi vergeten is. Iedereen noemt die streek daar Ndawara, naam van de eigenaar. De bedrijfsleider hebben we niet gezien, maar na het fabrieksbezoek mogen we zijn privé'stulpje' zien + bijbehorende zoo. Het huis staat op een groot domein. Als ik dit huis vergelijk met een gemiddeld Kameroens huis, spreek dan maar van een paleis maal 100. Het zou perfect ergens in Vlaanderen kunnen staan. Het ziet er helemaal niet Kameroens uit. Er is een eigen moskee, die ook door de dorpbewoners wordt gebruikt. Er zijn verschillende kleine huisjes op het domein om de werkmensen te laten wonen en last but not least, er is een kleine zoo. Paulien en ik komen weer in aanraking met chimpansees. Ze zijn veel rustiger dan degene die we zagen op het eiland in Kribi! (en ja, er zijn weer veel foto's getrokken...) Er zijn struisvogels, pauwen, andere vogelsoorten, krokodillen (die we niet te zien krijgen), en zelfs slangen. We vallen echt van de ene verrassing in de andere. Na dit bezoek zit het er wel op, we hebben nog een lange rit voor de boeg. Het ziet er donker uit en het begint ook hard te regenen. Plots stopt de chauffeur. Hij doet zijn deur open en kijkt achteruit naar buiten. Shit! Band plat! Hetzelfde wiel! Ik zei nog tegen Paulien: 'Als wij op vakantie gaan naar een bergachtig land, checkt papa 100.000 keer de auto. Zijn de banden ok? Is er voldoende olie? Is er genoeg water? Werken de remmen nog? Wanneer zal ik de auto binnen doen voor een laatste nazicht?...' Hier rijden de taxi's à la minute de bergen in, wat een resultaat van twee platte banden op één dag oplevert. En ai, en er is geen vervangband, want die was daarnet al plat! Dan maar een andere taxi tegenhouden die sowieso een band meeheeft. Het vervangen gaat even snel, maar het lijkt wel langer te duren, door de kletsende regen waar we in staan. Nat naar huis rijden en genieten van de foto's die we vandaag hebben getrokken. Hadden we dit allemaal verwacht bij het vertrek vanmorgen? Absoluut niet! Het is toch grappig wat we weer allemaal meemaakte vandaag. Wat begon als een dag 'mama bezoeken en thee bekijken.' werd een dag vol thee-jungle-safari-bedrijf-apen-slangen-platteband-avontuur. Bedankt Gladys!

Wat één computerles. Op donderdag geef ik computerles in het vijfde leerjaar in Mambu. Het gaat over de 'storing devices'. Er zijn vier 'storing devices' die de kinderen moeten kennen. 1. CD-Rom 2. Hard Disk 3. Diskette en 4. Flash memory. Ik geef deze les in de klas, waarbij de kinderen op bord de verschillende 'devices' mogen tekenen. Als laatste oefening gooi ik het krijtje in de klas en moet degene die het weet de juiste naam onder het juiste 'device' schrijven. We kijken dan samen met de klas of de leerling het goed heeft gedaan en helpen hem/haar als het niet lukt. Een jongen gaat naar het bord en schrijft onder de Hard disk: 'Hard dick'. Ik moet super hard lachen en ook de leerkracht vind het grappig. Ik vraag of dat juist geschreven is, waarop de kinderen antwoorden dat 'dick' met een S moet...

Wat één goeiemorgen! Normaal gezien hoor je wel eens een haan kraaien in de morgen. Maar het is nu al twee morgenden lang dat de haan wel heel luid kraait. Reden? Hij komt gewoon voor mijn kamerdeur staan en kraait. 'T is wel niet zo'n model waar je op een 'snooze' knopje kan drukken...

Wat één berg. Volgende week beklimmen Paulien, father Renato en ik de Mount Cameroon. Het is, na de Kilimanjaro, de hoogste berg van het continent. Ik ben benieuwd! Ondertussen is de trip al twee maal uitgesteld, ik hoop dat we hem nog kunnen beklimmen, want het moet even droog geweest zijn om er op te raken. En net nu valt het regenseizoen iets vroeger dan normaal...

En dit wil ik jullie ook niet onthouden: Bij het lezen van een recensie van Roeland de Trazegnies over 'Tocht van de olifant'*, een theaterstuk van HETPALEIS (want ja, ik volg nog wat actua...) lees ik in de laatste alinea het volgende: ' Dit is een sterke voorstelling, die het moet hebben van zijn poëtische kracht en theatrale verbeelding. En toch trad er bij mij als kijker na goed driekwart voorstelling een moment van verveling in. Een hunker naar het einde, naar het applaus. Later onderweg naar huis kwam ik tot de vaststelling dat dit gevoel eigen is aan lange reizen. Eens je een groot stuk over halfweg bent, verlang je naar de bestemming, het einde. En als je dan aangekomen bent, heb je heimwee naar de reis die je gemaakt hebt en die net voorbij is. Misschien is dat het gevoel dat de olifant en zijn begeleiders, de acteurs en hun prestatie, het publiek met hun kijkervaring ook hadden. En heel misschien was dit wel de bedoeling.'

Het beschrijft voor mij perfect het gevoel dat ik op dit moment heb in mijn lange reis. Ondertussen al een stuk over halfweg. Verlangend naar mijn thuis-bestemming, maar toch ook angst voor het verlaten van al hetgeen ik hier meemaak. Ik ben er zeker van dat ook ik heimwee zal hebben naar mijn Kameroens avontuur eens ik terug in Heverlee zit.

En dan toch ook ook nog even de sfeer scheppen van het moment dat ik dit BLOG bericht typ: Ik zit in de zetel in de living. Iedereen ligt in bed, het is donker, want de lamp heeft het begeven... En mijn kleinste broer van 2 jaar probeert de slaap te vatten met zijn hoofd op mijn schoot...Slaapwel!

NGWA-JASPER

PS: Een late Happy Valentijn en een vrolijk carnaval ;)

*Dit theaterstuk gaat over een olifant die door koning Dom João aan zijn neef Maximiliaan Van Oostenrijk wordt geschonken. Het verhaal beschrijft de lange reis van Portugal naar Oostenrijk. Het is gebaseerd op een boek van José Saramago. Gespeeld door Sien Eggers en Marc Van Eeghem.

Who's afraid of Fat Lum?!

WE ARE NOT AFRAID OF THE (FAT) LUM!

In dit blogbericht verhalen over fat Lum, fat Jennifer, misschien fat Jasper... Maar ook andere verhalen met een fat 'vet' kantje! Geniet ervan.

Wie is er nu niet bang van FAT LUM? Tijdens vrije momenten op school probeer ik met de kinderen spelletjes te spelen. In plaats van altijd te voetballen vind ik dat het tijd is om (weliswaar in het Engels) spelen uit te leggen! Ik begin met Dikke Bertha. Ik heb op de blog van Elise (www.eliseinkameroen.reismee.nl) gelezen dat zij dat spel speelde, dus moet ik dat ook eens proberen! Ik begin het spel als 'FAT BETTY', maar de kinderen kunnen de naam 'BETTY' moeilijk uitspreken (Botty, Butty of Batty). Ik denk ook niet dat ze door hebben dat het om een voornaam gaat. Dan maar aanpassen naar een plaatselijke naam. En dan is LUM wel de best uitgekozen naam. Deze naam komt hier vaak voor en is volgens mij te vergelijken met Jan en An in België. Het spel verloopt verrassend goed, alhoewel ze nog steeds niet door hebben dat het om een voornaam gaat. Ze zeggen: 'Who's afraid of THE fat lum? We are not afraid of THE fat lum!' Heel grappig en na wat bijsturing kunnen ze het spel perfect spelen. Ook ik word opgepakt en getransformeerd in een FAT LUM.

Verder vallen volgende namen mij op :

• Ngwa (boys and girls)
• Sirri (girls), gegeven aan Lien.
• Ngum (girls)
• Pascaline
• Damian
• Sebastian
• Precious
• Cindy
• Victor
• Miracle
• Bih
• Rejoice (girls and boys)
• Bih Phillis (deed me aan een ziekte denken...)
• Suh (girls and boys)
• Suh Billy Bride (goede artiestennaam, toch?)
• Stella
• Petra
• Peter
• Niba (boys)
• Neba (girls and boys)
• Nungfo (boys)
• Tanguy (boys)
• Sergio (boys)
• Manguy (girls)
• Tafontu (boys)

Als persoon in Kameroen heb je eerst de naam van je papa, dan je eigen naam en dan nog een naam daarachter. Als je dus Suh Peter Neba heet, is Suh de naam van je vader. Peter is je eerste naam en Neba je tweede. De mensen kunnen je dus Peter en Neba noemen. De kinderen in mijn gezin hebben als eerste naam ook Ngwa. Het is de tweede naam van de papa. In België zou mijn naam Jozef Jasper Vanden Bempt zijn. (of was het nu VandenBempt?!) Alleen word je daar niet 'Vanden Bempt' genoemd.

Lien en ik zitten op de kamer. Ik ben bezig met het overzetten van foto's en Bih, één van de zussen, komt onze kamer binnen. Ze gaat water halen en wil weten hoe je 'I'm going for water.' in het Nederlands zegt. Lien zegt haar dat het 'Ik ben zot.' betekent. Bih loopt naar Paulien en zegt: 'Paulien!, Ik ben zot.' Paulien schiet in de lach en vraagt of ze weet wat het betekent. Bih heel overtuigd: 'Yes, Yes! I'm going for water.', Waarop Paulien harder lacht en zegt dat het 'I'm crazy' betekent. Iedereen begint super hard (en vettig ;)) te lachen en Bih is beetgenomen. Dit krijgen we zeker nog eens terug...

Ook de opvolgreizigers worden onthaald in ons dorpje. Imran, Nele en Etienne komen ons bezoeken en we leren hen Bafut beter kennen. We gaan met hen uiteten in Bamenda, zij worden uitgenodigd in ons gastgezin, ik heb een gesprek met Nele over mijn stage, Paulien over haar stage, een gesprek als duopartners, een bezoek aan de school in Mankanikong (niet te voet, maar met brommertjes...), bezoek aan de lagere school in Mambu, uitgebreid bezoek en gesprek met Zuster Petra, bezoek aan de secundaire school in Mambu. Een volle agenda, maar ik geniet wel van hun aanwezigheid. Ze kunnen de moeilijkheden waar ik soms mee worstel beter plaatsen en kaderen sommige dingen, waardoor ik een beter inzicht krijg over wat ik hier nu juist mag en kan doen. Ze kwamen net na onze vakantie, dus als zij weg zijn, kunnen we terug 'echt' beginnen aan het leven hier. Stage, wonen, werken, leven, schooltaken, onderzoek, etc.

Jasper aan Franse leerkracht: 'Who is Jennifer?' Franse leerkracht: 'That fat girl just over there.' Ik moet lachen, maar hier is 'fat' zijn helemaal geen probleem. Het is zelfs erg gezond volgens de mensen, omdat het een teken is dat je goed eet en niet ziek bent. Toch zie ik ook een man die er net iets TE fat uitziet, waarop mijn Kameroense mama wel zegt dat hij niet gezond is...

Vettig haar? Ja! En het wordt steeds vettiger en vettiger als het langer wordt. Hoog tijd om Mumu, de kapper, op te zoeken. Ik vraag Paulien mee, want mijn haar mag dan wel op zijn Kameroens geknipt worden, het mag er niet TE lelijk uitzien. We stappen binnen bij Mumu die doof blijkt te zijn. Alle mannen die hier komen hoeven ook niets te zeggen. Zij worden gewoon kaal geschoren, and that's it. Het is pas als er een blanke komt met soft haar (en die niet kaal geschoren wil worden) dat het moeilijker is voor de kapper. We proberen zo goed mogelijk uit te leggen hoe het eruit moet zien. We proberen ook uit te beelden dat het zeker niet zo kort mag zijn als de gemiddelde kop die hij hier scheert. De tondeuse wordt in gereedheid gebracht en de laatste aanwijzingen worden gedaan. Het is niet fantastisch, maar het resultaat mag gezien worden. Een frisse coupe, vanachter een beetje bric à brac, maar iedereen zegt dat ik er jonger uitzie, vet toch?!

woensdag 25/01 heb ik ook een vette, Afrikaanse outfit! Stoffen koop ik met Lien op de Main Market in Bamenda en laat ze verwerken in Mambu in de plaatselijke 'Fashion shop'. Ik ben echt wel benieuwd wat dat gaat geven! Foto's krijgt u gegarandeerd. Als de naaister mijn maten opneemt, zeg ik dat ze wat meer moet rekenen, omdat ik denk eens terug in België, ik terug 'fatter' zal worden :).

Maandag 23/01, ik voel me echt ziek - slecht. Het is al van zaterdag aan de gang, maar nu is het echt doorgekomen. Keelpijn, neus verstopt en hoofdpijn. Dat wilde ik nu net niet meemaken hier, ziek zijn. Maar op zes maanden kan je dat wel eens voorhebben. Ik ga naar de dokter en na lang wachten (of wat dacht je anders?) kan ik bij een mevrouw gaan die mijn fiche invult. Ik moet op de weegschaal gaan staan, de temperatuur wordt genomen en de bloeddruk gemeten. Ik weeg op deze weegschaal 62 kg, niet erg fat dus. Als mijn fiche is ingevuld, kan ik wachten op de dokter. Daar binnengekomen moet ik op een krukje zitten. Hij vraagt wat er scheelt, hij doet geen onderzoek. Hij besluit op basis van mijn klachten bloed te trekken en een malaria test te doen. EEN MALARIA TEST?! Plots begint het ook te rommelen in mijn maag... 'Om zeker te zijn...' zegt hij. Ik laat mijn bloed trekken in het labo en kan over een uur en half terug keren voor de resultaten. Ik slenter naar huis, ga op bed liggen en bedenk wat er allemaal kan gebeuren als ik malaria heb. Pff, 't is een lang uur en half, en ik hoop echt dat het geen malaria is. Ik heb toch elke week mijn Lariam geslikt? Ik heb toch elke nacht onder dat muggennet geslapen? En ik heb me toch elke nacht ingesmeerd met muggenspray?! Welke domme mug zou me dan nog kunnen steken? Om 11u00 is het zover, het verdict valt. Ik zit in de wachtkamer en de man van het labo passeert. Hij zegt; 'Alles goed?, Ik heb in het labo gezien dat je heel erg ziek bent...' 'Tis van da!' denk ik. Ik heb het zitten... Algauw kan ik bij de dokter binnen die zegt: 'It is not Malaria.' Ik: 'What?' hij: 'It is not Malaria!' ik: 'Wauw, thank God!'. Het is een infectie, waar ik een hele resem pilletjes voor moet nemen. Na het slikken van de pillen en veel slapen wordt ik beter.

En dan over naar de oude, vertrouwde, vettige Wist je dat'jes...

Wist je dat...

-ik een bromfiets-rijder zag met een muts van Anderlecht?

-ik een straatverkoopster zag met een overall van 'Aldi'?

-ik in een papierwinkel een mooi opgekleede man zag met een debardeur van 'De Lijn'?

-'Ma Kongo' I love you betekent in het plaatselijk dialect?

-Ik dacht dat het 'Ik kom uit Congo' betekende?

- ik een TOYOTA uit een Wevelgemse garage rond zag rijden als taxi?

-ik een fiets zag van het merk 'JASPER'?

-ik af en toe ook nog werk voor school heb?

-een broek van het merk Carhartt niet in een hippe shop werd verkocht, maar tussen al de andere jeansbroeken op de markt?

-ik onlangs een jongen zag met een trui van PLOP!?

-ik ook een vrouw zag met t-shirt 'Brussel City Run 2003'. En daarnaast een tekening van het atomium?

-ik een kind zag met een t-shirt van 'Chiro Hamburgers, Steenokkerzeel'? (By the way; De 'lekkerste' chiro van't land :))

-Dat die chiro toevallig een leuke leidster, Astrid Bentein, heeft?

-mijn laatste BLOGbericht 225 keer werd gelezen?

- ik dat wel erg fijn vind!

- die 225 geen 'unieke' lezers zijn en ik wel enkele mensen ken die de verhalen meer dan één keer openen en lezen :).

-ik ieder van jullie wel uniek vind?

-ik ook een vrouw zag met een t-shirt van 'Ville Namur'?

-ik een kind met t-shirt zag?

-Dat niet zo raar is, maar wel als er 'Nadia, paaldans.be' op de achterkant staat?

-Ik vaak aan de familie Jossart moet denken? (Zeker als ik een lichtgrijze Toyota Corolla zie ;)!)

-Ik ook al vaak de 'Van Gramberen-mobiel' heb zien passeren?

- je deze dingen inderdaad niet wist, maar nu wel?

-dit sterk lijkt op een luizig JAMBOO-stukje? (JAMBOO is het driemaandelijkse tijdschrift, uitgegeven door Chiro Blanden (de heetste chiro van het land...)

Heel veel groeten, knuffels en kussen,

Succes voor de examens aan vettige Laura en al de andere vettige studenten!

Met een brede glimlach,

Jappe

Alors, Vacances!

Lang heb ik nagedacht. Lang heb ik gewikt en gewogen. Lang heb ik gepeinsd. Lang heb ik getwijfeld. Lang heb ik gewacht. En dat weet ik. Daarom verwen ik je nu met een extra lang BLOG-bericht. Geniet ervan.

21 dagen. Zolang is Lien op bezoek bij mij! Hoewel ik afgezworen heb de dagen te tellen in Kameroen, ben ik blij om 21 dagen van Lien's aanwezigheid te kunnen profiteren. 18 december aangekomen en op 8 januari 2012 alweer weg. De weken vliegen voorbij, maar ik hou wel 21 dagen vol herinneringen, plezier, ontspanning, vertier en meer van dat over.

Lien is goed aangekomen en heeft maar een uur vertraging. We beginnen onze vakantie in Douala, waar we twee nachten slapen in het Baptist guesthouse met zwembad. Van dat zwembad hebben we meermaals geprofiteerd. (Alhoewel de rivier waar we enkele dagen later in zwemmen zeker evenveel of zelfs meer charme heeft.) De tuinman van dat guesthouse neemt ons mee naar zijn schoonfamilie. De eerste keer dat ik zo een gezin ontmoet. Ze wonen in een achterwijk van Douala en hun huis doet me denken aan een strandcabine, maar dan groter. Helemaal in hout gemaakt en tot de helft in het blauw geschilderd. Dorp gevuld met wit zand en overal vuilnis gedropt. Ten opzichte van dit 'quartier' is Mambu, Bafut ultra-clean. Fototoestel vergeten en het lijkt dat ik de mooiste dingen zie, als ik mijn fototoestel niet bij heb. Het zijn ook de dingen die ik niet op een foto kan zetten en die niet uit te leggen zijn in vijf zinnen. Je kan het niet vatten en mijn ogen moeten op dat moment als fototoestel dienen ('Jasper, onthoud dit en vergeet dit beeld alsjeblief nooit uit je geheugen'... Ik hoop dat het lukt!) Ik moet ook nog voor Charlotte Vandendriessche vermelden dat ik de eerste opticien, brillenmaker heb gezien in Douala! Als mijn bril kapot is, weet ik dus waarheen! Hoe zit dat in Guatemala?!

Lien mag, zoals elke reiziger naar Kameroen, twee stuks bagage meenemen. Elk 23 kilogram. Omdat je voor drie weken niet zot veel nodig hebt (en Lien een echte backpakker is) kan ze een zak van 23 kilogram reserveren voor Paulien en mij, nog eens bedankt Lien om dat te regelen en mee te nemen! Onze families vullen elk de helft en in Douala ben ik al heel nieuwsgierig wat mama, papa en anderen mij opgestuurd hebben. De zak voor mij is overladen met leuke gadgets en hebbedingen. Hier een kleine opsomming van de inhoud: Kazou's, scheerschuim, zeep, goeie biccen, papier, tal van Franse boeken voor ideeën op school (Heel erg bedankt Lieve Stas en Saare!), pillampen,CD,pakjes, snoepjes, een dagboekje van het thuisfront, Dag Allemaal, Story, popjes,de Playmobil Kerststal!, knuffels, voeldoekjes, USB, brieven van mama en papa, oma's, Els en Elise,Marie en Niel. Voor dat alles; MERCI!

Om terug naar Bamenda (en daarna Bafut) te gaan, moeten we erg vroeg (5u30) opstaan om de bus te nemen en ongeveer 7,5 uur te rijden. De Nederlandse vrouw van het guesthouse raadt ons aan een dag voor vertrek een taxi te regelen die ons wil ophalen bij het guesthouse. De chauffeur van het guesthouse is er niet die dag, dus stelt ze voor dat we naar de chauffeur van het Katholieke guesthouse gaan om te vragen of 'Fidel' ons kan brengen. Dat guesthouse is even verderop, maar Fidel is twee dagen weg zegt de poortwachter. Op dat moment zie ik Father Gregorio (één van de drie fathers uit Mambu, Bafut) op het binnenplein staan. DIT KAN NIET WAAR ZIJN! Wauw, hoe vreemd is het om iemand bekend te zien als je het niet verwacht. Hij rijdt de dag nadien (met jeep) terug naar Bamenda en we kunnen zeker mee. Wat een heerlijk toeval! (Van zo'n dingen kan ik hier dus gelukkig worden!) Na 6 uur rijden (pas vertrokken om 10u00 = uitslapen!) komen we aan in Bafut, na een (meer dan de bus) comfortabele reis in de jeep. Tijdens deze rit kijk ik uit naar Mambu, het huis en het gezin. Ik ben zo benieuwd wat Lien er van zal vinden en wil haar graag alles laten zien. De thuiskomst is hartverwarmend. 'Ik miste je, Je bent te lang weggeweest, Ik ben blij dat je terug bent, etc' zijn maar enkele zinnen die ik hoor van mijn familieleden. En reken er maar op dat ik ook blij was terug in mijn Kameroense 'thuis' te zijn.

WEEK 1Omdat Lien hier een korte periode is, wil de familie en ik haar echt alles laten zien, proeven, voelen en ruiken. Lien eet mee foufou, slaapt op een mouchke onder een muskietennet, wast haar met koud water, staat vroeg op, zingt mee in het koor, gaat mee naar de 'Small Christian community', bezoekt een oude Kameroener,... ik ben echt fier op haar. Maar ik wist wel dat ze dit kon, met haar Senegal-ervaring. We gaan met de NGWA-familie (want dat is niet alleen mijn Bafut-naam, ook de naam die alle kinderen in het gezin dragen.) naar 'the farm'. We hebben een grote boerderij in ons hoofd, maar uiteindelijk gaat het om 'werken op het veld'. Een hele voormiddag wieden we onkruid en animeren de boel met liedjes als 'Ngwa-family had a farm', 'Head, Shoulders, Knees and Toes' ( We hebben dit ook in het Bafut geleerd en het klinkt dan als volgt: 'Toe, Mbette, Koete, Mocorro'). We zingen schijven uit 'The sound of music' en op een bepaald moment waan ik me zelfs Maria die luidkeels 'The hills are alive with the sound of music' aan het zingen is. Iedereen lacht met de vreemde blanke mensen, maar stiekem zingen ze mee en doen ze ook zot. Als afkoeling springen we in de ijskoude rivier. Zalig.

'Jappe! Jappe!, Ge moet mij helpen, echt,help mij!' Het is 03u00 's nachts en ik word uit mijn slaap gerukt. Ik heb net hetzelfde gevoel als die nacht toen de TP-tent op kamp in brand stond en het personeel me wekte. Het is Lien die me wakker roept. Ik probeer haar te kalmeren en zeg dat ze rustig moet blijven. Ik denk dat het gaat om het niet doorgespoeld krijgen van een kakje, maar het is wel iets erger dan dat. Lien is flauwgevallen toen ze op de WC zat en voelt zich heel slap. Ze zit op de grond in de gang en al gauw worden mijn Kameroense ouders ook wakker. Ze hebben het gestommel gehoord. In gebrekkig Engels proberen we uit te leggen wat er gebeurde. Ik probeer Lien een Sultana te geven, maar daar heeft ze duidelijk geen zin in. Zo heb ik Lien nog nooit gezien. Mama Kameroen beslist om naar het ziekenhuis te gaan, voor ons wat overdreven, maar achteraf gezien toch de beste beslissing. Door de donkerte stappen wij (en strompelt Lien ;)) naar het ziekenhuis. Op het dooie gemakje komt er een verpleegster aan. Ik weet nog steeds niet wat er met Lien aan de hand is en op dat moment wil je die Afrikaan wel een schop onder de kont geven om in actie te schieten. De verpleegster lijkt een leidster van de chiro, weggelopen uit het nachtspel. Ze heeft hoge laarsjes aan en een legerbroek. Een fleece en daarover een witte schort, zoals je alleen maar in de verkleedkoffer kan vinden. Ze neemt ons mee naar de onderzoekszaal, waar Lien zich voor een tweede keer echt slap voelt. De trip naar het ziekenhuis heeft haar niet goed gedaan en ze wil gaan liggen. Het enige probleem is dat er geen bed voorzien is in de onderzoekszaal. Lien wil op de grond gaan liggen, maar dat is niet naar de zin van de verpleegster. En toch doen we het! Op de grond gaan liggen en voeten op een stoel. Temperatuur genomen en dokter roepen. Lien ziet er echt niet goed uit en op een bepaald moment denk ik dat ze gaat sterven, maar dat is geen referentie, want als ik thuis een griep heb, denk ik dat ook ;). De dokter beslist een baxter te geven, hier blijkbaar een standaardprocedure, maar voor ons serieus. Alles wordt uit steriele , plastic zakjes gehaald, dus het ziet er allemaal zeer goed uit. We worden meegenomen naar een slaapkamer. Het is dan al ongeveer 05u00. Overdag zijn er tal van bezoekjes. De hele familie komt langs en ook de hoofdzuster brengt een bezoek. 'S avonds beslissen Lien en ik om die nacht nog in het ziekenhuis te blijven. Ik denk dat dit de beste oplossing is, Lien moet 100% in orde zijn, vooraleer ze terug keert naar het huis van de familie. Een nacht zoals die laatste wil ik niet meer meemaken. Ik mag ook in het ziekenhuis blijven slapen. Lien wordt langzamerhand beter en dat maakt me wel blij.

Het is ook in dit ziekenhuis dat Lien en ik elkaar van zeer dichtbij mogen leren kennen. Lien moet naar de WC en moet haar baxter hoog in de lucht houden. En wie kan er beter dan JAPPIE een baxterzakje hoog in de lucht houden?! Ik mee naar de WC, enfin, hilarische toestanden eigenlijk, maar op het moment zelf denk je 'Waar zijn wij in terecht gekomen?' Nog zo'n grappig moment is het ontsmettingsverhaal. Lien heeft een grote schaafwonde ter hoogte van de schouder. (een val van een WC is niet zonder gevolgen...) Moeilijk om te ontsmetten, dus goede vriend Jasper kan dat wel even doen. Het doet erg veel pijn en we denken dat het wel een goed teken is! 'Als het pijn doet, is het aan't genezen!' roepen we in koor. Plots merkt Lien op dat ik misschien wel met het verkeerde spuitbusje aan het werk ben. En inderdaad. Op het tafeltje staan twee witte flesjes (zeer hard op elkaar lijkend) en ik heb per ongeluk het busje met muggenspray gepakt, Oeps! Ik besluit nooit verpleger te worden en we lachen ons te pletter (nog een teken dat Lien beter wordt!). Verder is het 23 december, dus we gaan naar Kerstmis toe. Op een bepaald moment hoor ik mensen buiten zingen... Ze 'zingen' de kerstboom in, die de dokters en verpleging net hebben geplaatst. (Een kerstboom wordt hier pas ten vroegste 23/12 gezet) Na enkele liedjes keer ik terug naar de kamer, waarna er een verpleger binnenkomt en 'HAPPY CHRISTMAS!' roept. Hij zet een zwart plastic zakje op tafel en verdwijnt weer. Hmm, heerlijke kerstcake denk ik. Ik maak, nieuwsgierig als ik ben, het zakje open en verschiet. Er kijken twee paar ogen mijn richting uit! Twee vissen in die zak en wat rijst! Eens per jaar krijgen de patiënten eten van het ziekenhuis (Al de andere dagen moeten de familieleden zelf voor het eten zorgen.) Hoe grappig. De vissen klaargemaakt (door mama Kameroen) met 'fried potatoes' lijkt nog geen goed idee voor Lien... Ik eet het op en voor Lien zijn er soldatenkoeken, choco, confituur, thee, water en/of cola zonder bruis ('spruit') (Zoiets wat wij vroeger van onze oma's en ouders kregen als we ziek waren!)

Kerstmis is ongelofelijk. Op 24/12 om 8u00 begint de 'middernachtmis', die ongeveer drie uur (of iets minder lang) duurt. Een geweldige sfeer van veel mensen en pikdonker buiten. Pak daarbij ook nog eens het uitvallen van de elektriciteit tijdens de mis en het feest is compleet. Tijdens de mis worden een twintigtal kinderen gedoopt. Er worden mooie en herkenbare liedjes gezongen! Glooooooria! Op 25/12 is pas echt feest. 'S morgens opnieuw naar de mis en daarna het Kerstfeest. Paulien en ik hebben per persoon een cadeau geselecteerd en ingepakt in krantenpapier. We steken al de pakjes in de pakjeszak en verstoppen die bij de kerstboom als niemand het ziet. Voor het middagmaal (hetzelfde als altijd, maar in veel grotere maten en veel verschillende dingen) trekken we een familiefoto. Na het eten is het pakjestijd! De familie moet op zoek naar de zak en iedereen vindt het hilarisch. Iedereen is zo gelukkig dat ik dit moment op het gesprek met Nele (Stagebegeleidster) aanhaal als één van de gelukkigste in Kameroen. Hoe zalig is dit moment?! Iedereen geniet er zo hard van. Wij en zij. In de namiddag doen we enkele Kerst-bezoekjes.

Normaal gezien zouden Lien en ik in traditionele kledij naar de Kerstmis gaan, maar door het ziekenhuis-voorval hebben we geen stoffen kunnen kopen in Bamenda. We zijn wel naar een kleermaker in het dorp gegaan, waar Lien een mooi stofje zag hangen. Op kerstavond haalt mama Kameroen een kleed van haar boven... van datzelfde stofje! Dat had ze niet verteld toen we bij de kleermaker waren! Ze had het kleed laten maken voor één of andere viering eerder dit jaar. Lien mag het kleed lenen voor de festiviteiten en kan dus in traditionele kledij Kerstmis bijwonen. Als Lien later naar huis vertrekt, krijgt ze het kleed van de mama! (Ik zeg wel: 'Enkel op voorwaarde dat Lien het zal dragen als ze de foto's in België aan mijn familie toont!', akkoord!)

WEEK 2Een dag na kerstmis vertrekken Lien, Paulien en ik richting Shisong. Het is daar waar Karlien en Elise, twee andere blanke Belgen, wonen. Normaal moeten we van Bafut naar Bamenda en vandaar uit verder naar Kumbo. En dan naar Shisong. Onze papa wil een rechtstreekse auto fixen, omdat er een buurvrouw meegaat. Zij heeft een pacemaker en moet voor controle naar het groot (en erg modern) cardiaccenter in Shisong. Het overstappen in zoveel verschillende taxi's is echt geen aanrader voor haar. Het lukt hem! Op amper 3,5 uur zijn we in Shisong, terwijl dat normaal veel langer duurt. We zitten met zes in de auto, zweten en puffen. Maar als je even naar het oude menske kijkt, weet je wel dat zij het veel moeilijker heeft. Even op de tanden bijten dus.

In Shisong zijn er volgende hoogtepunten, maar ook dieptepunten:

• het zien van een aflevering van THUIS bij Elise en Karlien. Ik kan precies nog steeds -na twee maanden- volgen. Niet veel gemist, maar ik word ook wel op de hoogte gehouden door papa! Het doet wel pijn om het programma dat daarop volgt te zien. Jeroen Meus maakt een chocomouse taart. Het ziet er heerlijk uit. BVN olé olé.
• Het eten van een viske met frieten en mayonaise aan de kerk. Met Juju's die passeren en waar iedereen schrik van heeft. (en echt wel IEDEREEN!)
• Het maken van omelet met tomaat als ontbijt in het huis van Karlien en Elise.
• Hotel Merryland heeft een douche die de hele badkamer onder water zet. Daarnaast is er ook een toilet, waarvan de buis vanachter slecht is aangesloten, overstroming tot gevolg. Badkamer wordt zwembad en dat voor weinig geld!
• De constructie van de muggennetten in hotel Merryland zijn geweldig.
• Bezoek van een mooie waterval en het zien van een slang op de weg.
• 'Cultural week' is een week vol cultuur. Het vindt plaats aan het paleis van de Fon (een soort koning met een eigen koninkrijkje en meerdere vrouwen). Er zijn vooral 'optredens' van Juju's (zoek op Youtube op Bafut, Juju's). Hier moeten we bijna 25.000 CFA betalen voor het nemen van foto's, dat hebben we toch maar niet aanvaard. Grappige dingen hier gezien zijn:
• Een 'security'vrouw in strak legerkostuum met een leren zweepje en voetbalvorm-fluitje om mensen weg te jagen die in de weg lopen.
• Een fanfare met oude voetbalblousejes met Macdonalds-reclame.
• Diezelfde fanfare die na hun optreden een plaatsje moet krijgen op de tribune. Het enige probleem is dat er geen 'gereserveerde' plaatsen zijn, waardoor er eigenlijk geen plaats is. Maar dat is buiten de plaatselijke chef gerekend. Hij komt 10 minuten voor het einde van de fanfare al de mensen wegjagen, zodat er WEL voldoende plaats is. Opstaan is... plaats vergaan?

• We willen morgen kip eten in een restaurant en gaan reserveren. We geven ons GSM nummer aan de 'manager' die ons morgen zal bellen om te melden of er al dan niet kip te eten zal zijn. Als hij niet belt, is de reservatie in orde en kunnen we gaan, geweldig toch?
• Bezoek aan de familie van Thérèse. Zij studeert op onze school in België en leerde ons tijdens de voorbereidingsweken Pidgin, maar gaf ons ook tips over het leven in Kameroen (Bedankt!) We worden er hartelijk ontvangen met drank, koekjes en ananas. Ik ontmoet er ook een traditionele dokter.
• Het kopen van een traditioneel, gehaakte muts. Past niet echt op mijn hoofd, ik denk dat blanken een andere vorm van hoofd hebben...
• Ontbijten aan de kerk met brood en La vache qui rit. (en ook wel appelsap)
• Het kopen van de CD van P. Square (zeker opzoeken op youtube, de revelatie van 2012!, Chop my money en Forever zijn echte toppers!)
• De moeder van Mama Kameroen is overleden. 'I'm in tears' stuurde ze ons. We weten niet goed hoe te reageren, want hoe reageer je op zoiets in Kameroen? Voor we terug naar Bafut keren, gaan we naar het dorp waar haar moeder overleed. Ook onze mama komt die dag naar die plaats. We zien haar daar en kunnen haar steunen. Lien en ik keren dezelfde dag nog naar Bafut. Paulien blijft nog een dag bij mama Kameroen, sterk!
• Over die trip van Lien en mij terug valt ook veel te vertellen. We zitten met acht volwassenen in een Toyota Corolla + 3 kinderen + veel bagage (de koffer gaat niet helemaal dicht) + een kip in een mandje (vanachter aan de auto gebonden, maar dat merken we pas als we terug uitstappen, want het was onmogelijk om je hoofd te draaien tijdens de rit...;)) Ik neem een kind op schoot, omdat de puzzel anders gewoon niet past. Gelukkig slaapt ze direct en is ze de hele rit super braaf. Mijn benen slapen wel en we zijn doodmoe als we aankomen, ook al hebben we niet veel 'actief' gedaan.
• Geld wisselen in het ziekenhuis en faken dat je een afspraak hebt met een zuster, om de poortwachter voorbij te kunnen lopen (dit terwijl de zuster die we vernoemen niet eens aanwezig is in het klooster...)
• Ik maak van de gelegenheid gebruik om me te wegen. De weegschaal geeft 60 aan, terwijl ik een standaard van 70 heb. Is deze weeg op de juiste schaal? en indien ja, Amai! Maar wees gerust, ik eet voldoende!

Terug in Bafut doen we onze was, maak ik een taak voor school, kopen we dan toch nog stoffen in Bamenda, checken we onze mails, etc. We wonen ook een trouwmis bij op 31/12. Op de laatste dag van het jaar trouwen... Speciaal! Het zijn drie koppels tegelijk, misschien goedkoper zo? De priester is een grapjas en laat de man/vrouw in de kerk kijken. Hij vraagt telkens wie de mooiste man/vrouw in de kerk is. Het antwoord is altijd (gelukkig) de man of vrouw waarmee getrouwd wordt. Plots worden er ook nog drie dopen georganiseerd. Als de gedoopte kinderen vooraan staan met hun ouders, staan er ook nog enkele andere ouders en kinderen op. Het lijkt alsof die ouders dachten: 'Wauw, er wordt gedoopt! Kom we gaan snel ons kind (dat nog niet gedoopt is) laten dopen.' Het koor wordt samengesteld met mensen van de stadswacht. Witte polo's en lichtpaarse doekjes op het hoofd. Het is het Holy Heart Choir, waar ik zelf ook nog in zat! Als kind in het Heilig Hartinstituut! De trouwauto wordt ook gedeeld en is een taxi versierd met ballonnen en slingers.

En dan is het tijd voor NIEUWJAAR! Op 31/12 wordt de avond ingezet met een heuse 'kinderfuif'. Het huis staat op stelten en al dansend gaan de ouderen op de lappen in het dorp. Wel een beetje vreemd als je weet dat hun grootmoeder net overleden is.

We beginnen direct te dansen, maar het leukste is toch het dansen op muziek die je kent, zoals ondertussen P. Square. Volgens mij is het voor de mensen hier een gewone zaterdagavond. Toevallig is het Nieuwjaar. Er wordt niet afgeteld, maar dat is buiten de blanke mensen gerekend! We tellen af en starten het nieuwe jaar al dansend! Het café trakteert twee bakken (E vat e vat e vat!) bier en dan wordt er pas echt gevierd. Een iets dronkere man rijdt ons naar huis, Nieuwjaar op een andere manier, maar wel erg uniek.

WEEK 3Enkele dagen na Nieuwjaar trekken we echt op vakantie. Hiermee wil ik zeggen: 'Den toerist' uithangen! Kribi is de bestemming en de route die we moeten volgen is van Bafut naar Douala en van daaruit naar Kribi. De eerste nacht slapen we nog in Douala, om dan verder te trekken naar Kribi. We logeren in hotel NDE, wat echt geen aanrader is. We willen eten in 'Le Senat' (zowat het enige Westerse restaurant dat ik hier heb gezien.) Het is nog te vroeg en moeten op een later uur terug keren. We weten dat Etienne, Nele en Imran vanuit de KHLeuven op opvolgreis komen en vandaag aankomen in Douala. We checken het Baptist guesthouse, maar daar zijn ze niet. Dan gaan we maar naar het Catholic guesthouse (even verderop) om kamers te reserveren voor als we terug keren uit Kribi (Hotel Nde gaan we niet opnieuw doen!) en wie ontmoeten we daar?! Etienne, Nele en Imran zijn er hun bagage uit de taxi aan het laden! Voor de aandachtige lezer: Het is op deze plek waar we vorige keer father Gregorio bij toeval tegenkwamen! En nu onze opvolgreizigers. Als ik Nele gelukkig Nieuwjaar wens hoor ik mijn naam. Dit kan niet waar zijn! Het is... father Gregorio! Ongelofelijk, maar waar. Hij is hier met father Renato en twee brothers die morgen naar Brazilië trekken. We gaan samen met de opvolgreizigers eten in 'Le Senat' en overvallen ze met duizend en één verhalen en belevenissen uit Kameroen.

Na twee en een half uur komen we aan in Kribi. Hotel du Phare lijkt een droom uit één van de verschillende toeristische boekjes (met dank voor de tip aan Dorien en Sanne!). Zee (wel niet blauw...), strand, palmbomen, zwembad, terras, lounge, restaurant, mooie kamer, etc. Je kan zwemmen in het zwembad (logisch) er uit gaan en op minder dan 100 meter de zee induiken. We luieren op het strand, liggen aan het zwembad, drinken een Sprite, eten een magnum (en ja dat zijn uitzonderlijke gebeurtenissen in Kameroen!). We bellen een gids die ons meeneemt naar 'la chute de Lobé'. Het is één van de weinige rivieren ter wereld die rechtstreeks in de zee uitmondt. We zitten in een pirogue en we gaan naar een apeneiland. Dat laatste is een ervaring om U tegen te zeggen. Twee uur rijden, waarvan één uur in het stof. De witte zetel waar ik op zat is rood geworden, mijn broek is rood en mijn haar voelt ook niet meer zo fris. We hebben fruit mee, benzine voor de boot en we zijn er helemaal klaar voor. De boot brengt ons naar een eerste plek, waar drie kleine aapjes (jonger dan 4 jaar) zitten. Zij zien er schattig uit, maar ik heb schrik dat ze zullen bijten. Paulien en Lien moeten een broek aandoen, want een rok kan niet bij de grotere apen... We stappen de boot in en we varen naar het eiland. Eens aangekomen springen de apen (Chimpansees) in de boot en gaan vooral op het eten af. Maar ook op de waterfles die Lien vastheeft. Ze kruipen op ons en ik heb het gevoel besprongen te worden. De kant is ook wat hoger, dus springen de apen van een bergje in de boot. Lien en ik hebben het meeste schrik. Maar we kunnen het aan! Eens op het eiland lijken de apen rustiger te worden, als ze maar kunnen eten. Ze hebben mijn handen vast, terwijl hun voeten mijn veters losknopen. Amaikes! Gelukkig is de man die ze opvoed erbij, om ze in bedwang te houden (maar ook om foto's te trekken...) Hoe langer ik op het eiland ben, hoe rustiger ik me voel en hoe beter ik met de apen om kan. Het is toch nog heel voorzichtig zijn! We worden op een bepaald moment zelfs aangevallen door een aap met een stok. Paulien krijgt klappen van de zweep en houdt er een grote blauwe plek aan over.

Kribi is een 'paradijs', tenminste voor drie dagen. Laat me hier veertien dagen logeren en ik word zot. Hier baden in luxe, maar als je even het dorp intrekt zie je in welke huizen de mensen daar wonen. De prijs van een kamer hier is het loon van rijkere Kameroener. Ik heb er soms een dubbel gevoel bij. Ik kon het zijn die op het strand moest rondlopen met beeldjes, kaartjes, maskers,etc. Hoe kan je hier nu 14 komen zonnen en dan terug naar huis keren? Je hebt niets van het land gezien. Voor zon en water hoef je heus niet naar Kameroen af te zakken! Het is zalig om even uit te rusten maar na dag en restaurant 4 ben ik blij om terug te kunnen keren naar Bafut!

In Douala laten we Lien achter en trekken Paulien en ik terug naar huis. Van dan is de vakantie voorbij en we terug aan de slag.

Dag vriend,

Liefs,

JASPER

Happy Happy 2012!

Lieve bloglezer,

Op een lang (en misschien wel een heel lang) verhaal, zal je nog even moeten wachten. De voorbije weken is er weer vanalles en nog wat gebeurd. Om daar een mooi en sappig verhaal van te maken heb ik tijd, rust en veel schrijfenergie nodig. De voorbije weken was ik druk in de weer voor de ontvangst van Lien, die drie weken op vakantie kwam in dit mooie land.De eerstvolgende dagen zal ik ook niet kunnen schrijven, want de schoolin Belgiëstuurtgezanten voor de opvolgreis.Na hun bezoek (12 januari 2012) maak ik zo snel mogelijk tijd om de dingen neer te schrijven die jij, als trouwe bloglezer, zeker moet weten.

Maar dat belet me natuurlijk niet omje een heel verrassend, blij, gelukkig, Kameroens?, vreugdevol, nieuw jaar te wensen! Een jaar waarin (eindelijk) mag uitkomen wat je al heel je leven wenste. (endat is misschien wel een VW-busje voor papa?! ;))2012 wordt naar voorspelling van vriendinnen Davina en Sarah 'MIJN' jaar. Wat daar juist mee bedoeld wordt, weet ik niet, maar ik ben wel heel benieuwd ;). Happy Happy 2012!

Lieve vrienden, familieleden, kennissen, nieuwsgierigen, Het allerbeste voor jou en je familie!

Met 32 graden-groeten,

JASPER